Leczenie czynnościowe wad dotylnych z uwzględnieniem wzrostu żuchwy – przegląd piśmiennictwa

STRESZCZENIE: Celem pracy było przedstawienie poglądów różnych autorów w ostatnim dwudziestopięcioleciu na temat właściwej diagnozy i leczenia wad dotylnych w oparciu o potencjał wzrostowy pacjenta.

SŁOWA KLUCZOWE: leczenie ortodontyczne II klasy, wady dotylne, wzrost żuchwy

TITLE: Functional treatment of distoclusion defects with the growth of the mandible – a review of the literature

SUMMARY: The aim of the paper has been to review different authors views in the last twenty five years on the proper diagnosis and treatment of distoclusion based on patients growth potential.

KEYWORDS: class II orthodontic treatment, malloclusion, mandibular growth

W 1970 roku Bennet i Kormann przedstawili zależność pomiędzy zmianami zgryzowymi a wzrostem żuchwy. Na podstawie analiz ce­falometrycznych oraz badań klinicznych zdiagnozowali oni 99 dzieci. Pacjenci zostali podzieleni na trzy grupy: z prawidłową okluzją, z wadą zgryzu przy zachowaniu I klasy Angle’a oraz z II klasą Angle’a grupą 1 i 2. Zdjęcia boczne głowy wykonano przed leczeniem i po lecze­niu. Wiek pacjentów we wszystkich grupach mieścił się w zakresie od 8. do 15. roku życia. Jednym z głównych wniosków płynących z powyższych badań był fakt, że bez leczenia ortodontycznego pacjentów z dotylnymi wada­mi zgryzu niemożliwy był prawidłowy wzrost żuchwy (1). Jednym z pierwszych aparatów ortodontycznych, które­go celem było prawidłowe ustawienie żuchwy w relacji do szczęki, był monoblok Robina wprowadzony do lecze­nia w 1902 roku. Jednak to aktywator Andresena wska­zał kierunek dla czynnościowego leczenia wad zgryzu. Liczne modyfikacje tego aparatu stoso...