Leczenie ortodontyczno-implantologiczne wrodzonych braków zawiązków z wykorzystaniem systemu ICX templant

TITLE: Orthodontic-implant treatment of congenital defects buds. With the use of ICX templant implant system

SŁOWA KLUCZOWE: hipodoncja, implanty zębowe, leczenie ortodontyczne

STRESZCZENIE: W ostatnich latach zastosowanie wszczepów śródkostnych stało się metodą z wyboru w leczeniu różnych braków w uzębieniu. Zaburzenia rozwoju zębów są stosunkowo często występującą nieprawidłowością mogącą stanowić przyczynę powikłań w czasie rozwoju narządu żucia i formowania się zgryzu.

KEY WORDS: hypodontia, dental implants, orthodontic treatment

SUMMARY: In recent years the use of intra-osseous implants has become a method of choice in the treatment of various missing teeth. Disorders of tooth development are relatively common abnormality occurring which might cause complications during the development of the masticatory system and the formation of a bite.

Najprostszym sposobem na uzupełnienie brakującego zęba jest stałe uzupełnienie protetyczne, oparte na sąsiednich zębach za pomocą cementowanych koron zespolonych. Jednak takie rozwiązanie jest inwazyjne i destrukcyjne dla tkanek twardych i miazgi sąsiednich zębów.

W ostatnich latach zastosowanie wszczepów śródkostnych stało się metodą z wyboru w leczeniu różnych braków w uzębieniu. Ze względu na długoterminowe efekty tej terapii często decydujemy się na ten rodzaj rozwiązania protetycznego jako najkorzystniejszy dla pacjenta. Zaletą tego typu rozwiązań jest zachowanie nienaruszonej struktury zębów własnych z jednoczesnym uzupełnieniem ich braków. Wraz z wiekiem próchnica oraz choroby przyzębia stanowią główny czynnik utraty zębów. Inny problem stanowi grupa pacjentów młodocianych z wrodzonym brakiem zawiązków zębów – hipodoncją (1). Zaburzenia rozwoju zębów są stosunkowo często występującą nieprawidłowością mogącą stanowić przyczynę powikłań w czasie rozwoju narządu żucia i formowania się zgryzu. Wyrażają się zmianami ilościowymi i jakościowymi, które można ująć w pięć grup: nadliczbowość zębów, brak zawiązków zębowych, zęby nietypowe, braki w budowie zębów, nieprawidłowe ułożenie zawiązków zębów (2). Hipodoncja jest ważnym problemem zarówno ze względów estetycznych, jak i funkcjonalnych. Zdarzają się również przypadki z adoncją, wówczas implantoprotetyka stanowi najlepszą metodę leczenia (3). Lekarz podejmujący się zabiegów odtwarzających braki zębów powinien dysponować odpowiednią wiedzą na temat zmian dotyczących rozwoju i jego wpływu na osadzony implant oraz posiadać umiejętności zaplanowania odpowiedniej pracy protetycznej. Pacjent powinien być objęty kompleksowym leczeniem: ortodontycznym, pedodontycznym, protetycznym oraz chirurgicznym (4).

Najprostszym sposobem na uzupełnienie brakującego zęba jest stałe uzupełnienie protetyczne, oparte na sąsiednich zębach za pomocą cementowanych koron zespolonych. Jednak takie rozwiązanie jest inwazyjne i destrukcyjne dla tkanek twardych i miazgi sąsiednich zębów. Nie zabezpiecza także kości wyrostka zębodołowego przed jego redukcją. Alternatywą jest zastosowanie uzupełnienia protetycznego opartego na wszczepach śródkostnych. Warunkiem do przeprowadzenia skutecznej i estetycznej implantacji jest dostępność odpowiedniej ilości tkanek otaczających i podtrzymujących. Często z powodu znacznego zaniku kości wyrostka zębodołowego może być wskazane przeprowadzenie augmentacji tkanek, prowadzącej do zwiększenia ich szerokości i wysokości. Oznacza to jednak dodatkową interwencję chirurgiczną, która może powodować więcej nieprzewidzianych komplikacji i wydłużyć czas całego leczenia. Alternatywą takiego postępowania może być wszczepienie krótkiego i wąskiego implantu w atroficzną kość wyrostka zębodołowego (5).

Implantacja w bocznym odcinku szczęki jest częstym wyzwaniem dla implantologów, w szczególności przy znacznie zmniejszonej wysokości kości w tym rejonie anatomicznym. Podniesienie dna zatoki szczękowej jest często stosowaną metodą, która pozwala na odzyskanie utraconej kości i ponowne odtworzenie warunków umożliwiających implantację. Jest to jednak związane z dodatkową interwencją chirurgiczną, która może powodować więcej nieprzewidzianych komplikacji, wydłużyć czas i koszty całego leczenia. Dotyczy to zarówno zabiegu podniesienia zatoki szczękowej, jak i augmentacji z wykorzystaniem bloku kostnego. Według niektórych badaczy powikłania związane z zabiegiem podniesienia dna zatoki szczękowej mogą wystąpić u 10% pacjentów, a zaburzenia czucia po zabiegu transpozycji nerwu zębodołowego dolnego – u 21%. Aby uniknąć tego typu powikłań, autorzy sugerują stosowanie krótkich implantów, które umożliwiają przeprowadzenie zabiegu bez skomplikowanych procedur regeneracyjnych (6).

W pracy przedstawiony został przypadek kliniczny pacjentki z wrodzonym brakiem zawiązków pierwszych zębów trzonowych górnych, leczonej systemem implantologicznym ICX templant.

Przeczytaj wszystkie artykuły z wybranej kategorii TUTAJ

Opis przypadku

Pacjentka, lat 20, zgłosiła się do praktyki implantologicznej z powodu braku drugiego zęba przedtrzonowego w szczęce po stronie lewej i przetrwałego mlecznego zęba trzonowego po stronie prawej. W wywiadzie pacjentka podała, że ustawienie zębów przednich jest dla niej niekomfortowe i stanowi problem estetyczny. Badanie śródustne wykazało retruzję górnych siekaczy i występujące szpary między nimi. Badanie radiologiczne potwierdziło wrodzony brak zawiązków stałych zębów przedtrzonowych w szczęce i obecność przetrwałego mlecznego zęba trzonowego po stronie prawej szczęki (ryc. 1). Pacjentce zaprezentowano plan leczenia ortodontyczno- implantologicznego, który został przez nią zaakceptowany. Pierwszym etapem terapii było ortodontyczne zamknięcie szpar i wyprowadzenie zębów przednich w szczęce z dopodniebiennego przechylenia przy użyciu segmentowego stałego aparatu cienkołukowego. W końcowej fazie retencji usunięto przetrwały mleczny ząb w szczęce i wykonano przedimplantacyjne diagnostyczne badanie radiologiczne. Analiza pantomogramu wykazała wysokość kości od brzegu wyrostka zębodołowego szczęki do dna zatoki w miejscu planowanej implantacji 8 mm po stronie prawej i 9 mm po stronie lewej (ryc. 2). W badaniu śródustnym stwierdzono częściowy zanik kości wyrostka zębodołowego szczęki w wymiarze policzkowo-podniebiennym. Mapowanie kości wyrostka zębodołowego na model gipsowy umożliwiło precyzyjną ocenę jego geometrii i szerokości, która wynosiła 5-5,5 mm. Pacjentkę poinformowano o wszystkich możliwościach leczenia, jednak nie wyraziła ona zgody na zabieg augmentacji kości i zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej. Wysokie oczekiwania ze strony pacjentki i bardzo trudne, atroficzne warunki anatomiczne determinowały wybór systemu implantologicznego. Zespół implantologów wybrał system ICX templant. W okolicy zębów 14, 24 osadzono wąskie wszczepy ICX-plus o średnicy 3,45 mm, długości 6 mm i unikatowym kołnierzu przezdziąsłowym 1,7 mm, stanowiącym jednocześnie element późniejszego łącznika protetycznego. Zabieg wykonano małoinwazyjną techniką płata ograniczonego, a nawiercenie łoża dokonano według zalecanego protokołu do kości D2/D3 z zastosowaniem tulejek stopujących. Implant wprowadzono maszynowo, a moment obrotowy w końcowej fazie dokręcania wynosił 40 Ncm, co pozwoliło uzyskać wysoką stabilizację pierwotną. Światło wszczepu zamknięto śrubą zamykającą (ryc. 3). Zastosowany małoinwazyjny protokół chirurgiczny pozwolił skrócić okres gojenia i osteointegracji, który przebiegał bez żadnych powikłań i dolegliwości (ryc. 4).

Galeria

zobacz więcej