10-miesięczna obserwacja przebiegu leczenia zachowawczo-chirurgicznego zewnętrznej resorpcji zapalnej korzenia w zębie po urazie

Rangwala (4) twierdzi, że metodą z wyboru leczenia zębów z zewnętrzną resorpcją zapalną korzenia jest eliminacja materiału zakaźnego, aby zapobiec progresji resorpcji i umożliwić gojenie tkanek okołowierzchołkowych (4). Lima T.F.R. i wsp. (7) zbadali 67 pacjentów, którzy przeszli urazy zębowe w postaci bocznego przesunięcia, intruzji oraz ekstruzji. Dwuletnie obserwacje wykazały dodatnią korelację między dłuższym okresem od powstania urazu do rozpoczęcia leczenia endodontycznego a ryzykiem wystąpienia zapalnej resorpcji zewnętrznej korzenia (7). Podczas leczenia endodontycznego wskazane jest zastosowanie opatrunków na bazie Ca(OH)₂, ze względu na alkaliczne pH (11-13) i właściwości bakteriobójcze (8). Związek ten hamuje proces resorpcji poprzez hamowanie aktywności kwaśnych hydrolaz wydzielanych przez osteoklasty. Zwiększa również aktywność fosfatazy alkalicznej, która indukuje formację nowych tkanek twardych, co umożliwia regenerację tkanek okołowierzchołkowych (9). Enzym ten hydrolizuje estry kwasu monofosforowego do nieorganicznych fosforanów podczas fazy mineralizacji kości (10).

Podczas wypełnienia ubytku resorpcyjnego zewnętrznej powierzchni korzenia po chirurgicznym odsłonięciu płata śluzówkowo-okostnowego i usunięciu ziarniny materiałem wypełniającym z wyboru jest cement MTA. Powodami jego użycia są: nieznaczny mikroprzeciek, biokompatybilność i niewielka cytotoksyczność. Ważną cechą wykorzystywaną w przypadku leczenia zewnętrznej resorpcji korzenia jest zdolność MTA do wiązania w środowisku wilgotnym (11). Materiał ten indukuje również komórki odpowiedzialne za regenerację włókien ozębnej i tworzenie cementu (12).

Przebieg leczenia