Poprawa połączenia między pojedynczym siekaczem a akrylową płytą protezy szkieletowej

Analiza dostępnej literatury wykazała, że pierwszym krokiem do poprawy jakości połączenia jest wybór odpowiednich materiałów (1). Największe wartości wytrzymałościowe wykazuje akryl polimeryzujący pod wpływem podwyższonej temperatury. Są to akryle, które przyjmują formę tzw. „ciasta”, dzięki czemu możliwe jest ich ręczne formowanie. Do celów badawczych wykorzystałam więc dostępny komercyjnie taki typ akrylu o jak najprostszym składzie chemicznym (aby ograniczyć ilość zmiennych), czyli Vertex^® Rapid Simplified firmy Vertex Dental. Wnikliwe analizy składu chemicznego pozwoliły na wytypowanie napełniacza, dzięki któremu możliwa jest poprawa wytrzymałości samego akrylu. Udało mi się to osiągnąć za pomocą mikrocząstek celulozy (3). Jednak sama celuloza ma tendencję do aglomeracji, w związku z tym niezbędna była modyfikacja jej powierzchni za pomocą odpowiednio dobranego silanu. Finalnie uzyskałam kompozyt akrylowy wzmacniany celulozą, dzięki któremu możliwe było osiągnięcie zadowalających wyników wytrzymałościowych przy zastosowaniu chemicznej modyfikacji powierzchni.

Jeśli chodzi natomiast o wspominaną wcześniej preparację powierzchni zęba siecznego, to wyróżnić możemy trzy metody modyfikacji stosowane w technikach dentystycznych
(fot. 3):

1. Wykonanie zaczepów retencyjnych (fot. 3a) poprzez nawiercenie otworu w zębie sztucznym. Następnie akryl zapływa do środka, tworząc swoistego rodzaju zaczep. Analiza numeryczna takiego rozwiązania pozwoliła na postawienie wniosków, iż wykonanie zaczepu nie wpływa na poprawę połączenia (4-6). Niekiedy w konstrukcji szkieletu zawiera się metalowy pin mający na celu wzmocnienie zęba sztucznego. Takie rozwiązanie jest jednak nieskuteczne w momencie występowania w protezie pojedynczego zęba siecznego, bowiem ów pin zabiera miejsce dla akrylu, którego i tak jest mało w tym rejo...