Ankyloglosja oraz jej wpływ na układ stomatognatyczny – przegląd piśmiennictwa

Częstość występowania i dziedziczenie

Ankyloglosja jest najczęstszą wadą budowy języka. Częstość jej występowania określana jest na 8% i wykazuje predylekcję do płci męskiej (3, 4). Charakter tej wady może być wrodzony lub nabyty w wyniku powstania ściągającej blizny, np. po urazie lub zabiegu chirurgicznym. Ankyloglosja może występować jako wada izolowana lub współwystępować także z syndromami: Smitha, Lemlego i Opitza, Beckwitha-Wiedemanna, Simpsona-Golabi- Behmel, Kindlera, van der Woude, Turnera, Urbacha- Wiethego, Optiza, ustno-twarzowo-palcowym oraz rozszczepem podniebienia sprzężonym z chromosomem X (5, 6).

Diagnostyka

Ankyloglosja została po raz pierwszy zdefiniowana w 1963 r. jako stan, w którym ze względu na zbyt krótkie wędzidełko język nie może być wysunięty poza brzegi sieczne dolnych siekaczy (7). Do dziś powstało wiele metod klasyfikacji tego zaburzenia opierających się na różnych kryteriach rozpoznawczych, jednak żadna z nich nie została powszechnie zaakceptowana. Autorzy brali pod uwagę zarówno cechy morfologiczne, tj. długość wolnej części języka oraz długość wędzidełka, a także funkcjonalne, np. różnicę między maksymalnym otwarciem jamy ustnej z językiem w spoczynku i na brodawce przysiecznej. Kotlow wykonywał pomiary wolnej części języka, gdzie 16 mm uznał za normę. Długość od końca języka do przyczepu wędzidełka wynosząca 12-16 mm uznana została za łagodną (klasa I), 8-11 mm − za umiarkowaną (klasa II), 3-7 mm − za ciężką (klasa III), a poniżej 3 mm − za całkowitą ankyloglosję (8). Ruffoli dokonywał pomiarów długości wędzidełka. Wymiar powyżej 2 cm uznawał za prawidłowy, 16-19 mm to łagodna, 8-15 mm umiarkowana, a poniżej 7 mm ciężka ankyloglosja. Ocenił również, że prawidłowe wędzidełko powinno pozwolić na...