Leczenie protetyczne pacjentów z częściowymi brakami zębowymi w żuchwie za pomocą protez szkieletowych – różne przypadki

Analiza paralelometryczna

Analizę paralelometryczną wykonuje się w celu idealnego zaprojektowania protezy szkieletowej. Proteza powinna spełniać wyznaczone jej funkcje, dobrze utrzymywać się na podłożu protetycznym podczas ruchów żucia oraz w jak najmniejszym stopniu oddziaływać w negatywny sposób na tkanki podłoża protetycznego. Pacjent powinien w łatwy sposób wyjmować ją, nie uszkadzając i nie raniąc tkanek jamy ustnej. Dobrą stabilizację protezy w jamie ustnej pacjenta zapewniają różne składowe elementy protezy,które zapobiegają spadaniu czy przesuwaniu się uzupełnienia podczas aktu żucia, ruchów warg, języka czy policzków (fot. 3). Najpopularniejszym i najczęściej stosowanym elementem utrzymującym są klamry.Małe łączniki to sztywne struktury, które są zespolone z dużym łącznikiem. Ich zadaniem jest przenoszenie pionowych, poziomych oraz obrotowych obciążeń pomiędzy zębami filarowymi a miejscem podparcia w odcinkach bezzębnych. Elementami retencyjnymi,stosowanymi przy wykonawstwie protez szkieletowych,są zwykle klamry lane. Część bezpośrednia klamry – ramię retencyjne − obejmuje ząb oraz część pośrednią, która łączy je z całą konstrukcją protezy.Dla protez szkieletowych klamrami są zwykle klamry lane, mające ramiona obejmujące ząb oraz pośrednią część, która łączy je z całą konstrukcją protezy.Umocowująca funkcja klamer zależy między innymi od wzajemnego stosunku ścian bocznych zębów oporowych. Ściany boczne zęba są to wszystkie powierzchnie zębów z wyjątkiem powierzchni żującej i brzegu siecznego. Jeśli kształt zębów oraz ich wzajemny stosunek ścian bocznych są odpowiednie,oznacza to, że warunki umocowania protezy na podłożu protetycznym są dobre. Do określenia tych stosunków stosuje się analizę paralelometryczną. Pozwala ona na ustalenie korzystnego toru wprowadzania protezy, czyli drogę, po której będzie poruszała się proteza podczas jej zakładania.