CBCT jako nieodłączny element diagnostyki w trudnych przypadkach klinicznych – zewnętrzna resorpcja przyszyjkowa. Opis przypadku

Jest bardzo ważne, aby w przypadku ECR nie przeprowadzać leczenia kanałowego bez ustalonych wskazań [7]. Cienka warstwa zębiny i prazębiny otaczająca komorę zęba jest zachowana do końcowego stadium i izoluje niebędącą w stanie zapalnym miazgę od agresywnych tkanek znajdujących się w jamie resorpcyjnej [1]. Proces resorpcji po dotarciu do prazębiny rozprzestrzenia się bocznie, dowierzchołkowo i dokoronowo, otaczając kanał korzeniowy [7]. Dodatkowo dochodzi do powstania kanałów zawierających tkankę resorpcyjną, które mają połączenie z położonymi poniżej tkankami ozębnej. W dużym powiększeniu kanały te są widoczne jako krwawe punkty, nazywane „punktami penetracji” [4, 7]. Oznacza to, że zmiana ma aktywny potencjał resorpcyjny przez stałe przenoszenie ukrwienia z przyzębia w głąb tkanek [4].

Resorpcje, w zaawansowanych stadiach, przybierają zwykle złożoną postać składającą się nie tylko z tkanek włóknisto-naczyniowych, ale także tkanki włóknisto-kostnej odkładającej się na powierzchni zresorbowanej zębiny [4, 7, 9]. Nieodróżnienie tej zwapniałej tkanki od zębiny podczas mechanicznego oczyszczania ubytku może być przyczyną nawrotu resorpcji [4].

ECR wymaga zatem postępowania, które ma na celu doszczętne usunięcie tkanki resorpcyjnej oraz dokładne uszczelnienie objętych procesem kanalików zębinowych [2, 4, 9]. Aby wykluczyć ponowną infiltrację tkanką resorpcyjną, konieczne jest zastosowanie czteroletniego okresu obserwacji [8].

Opis przypadku

Pacjent J.K., lat 45, zgłosił się do gabinetu w celu sanacji jamy ustnej. Pacjent ogólnie zdrowy, nie zgłaszał dolegliwości bólowych. Jednym z jego oczekiwań wobec leczenia była poprawa koloru przebarwionej korony zęba 11 (ryc. 1, s. 26) oraz uzupełnienie braków zębowyc...