Czy zdalne monitorowanie oparte na sztucznej inteligencji może pomóc w lepszym zarządzaniu wizytami awaryjnymi podczas skomplikowanego leczenia nakładkami?

Wyniki

Dane uzyskane z oprogramowania do zarządzania praktyką:

• całkowita liczba nagłych przypadków różniła się między obiema grupami: 51 w grupie DM, w porównaniu z 34 w grupie spoza DM,
• pomimo większej liczby nagłych przypadków, grupa DM miała znacznie mniejszą liczbę wizyt niż grupa spoza DM (t = 7,5, CI [7,7-13,5], p < 0,0001): średnia liczba wizyt w grupie DM wynosiła 11,6 w porównaniu z 22,2 w grupie spoza DM (ryc. 2),
• ta różnica wynika z faktu, że w rzeczywistości nie wzrosła liczba nagłych przypadków, ale że zdalne monitorowanie znacznie zwiększyło możliwości wychwycenia problemów i bardzo często można je było zdalnie opanować (ryc. 3), a więc nie wymagały one dalszej interwencji lub spowolnienia terapii,
• w przypadku 88,2% pacjentów z DM nagłe przypadki były rozpatrywane zdalnie, w porównaniu z 8,8% w grupie spoza DM. Różnica ta okazała się znacząca: w przypadku nagłych przypadków u pacjenta z DM udowodniono, że istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, iż można je było załatwić zdalnie w porównaniu z pacjentem spoza grupy DM (OR = 70, p < 0,0001).

Dane uzyskane z pulpitu nawigacyjnego DM (dotyczy tylko grupy DM) zostały przedstawione w tab. 2.