Duże zmiany okołowierzchołkowe – i co teraz zrobić?

Zarówno podczas leczenia zmian okołowierzchołkowych, jak i w przypadku każdej choroby najistotniejsze jest wyeliminowanie czynników sprawczych.

Zmiany okołowierzchołkowe

Etiologia zmian okołowierzchołkowych ma zdecydowanie najczęściej podłoże bakteryjne. Bakterie przenikają do tkanek okołowierzchołkowych od strony miazgi lub poprzez kieszonki przyzębne, niezmiernie rzadko drogą wstępującą z naczyń krwionośnych i kości otaczających korzeń zęba. Wśród czynników etiologicznych występowania OKW wyróżnia się także:

• czynniki alergiczne (pochodzenia odmiazgowego),
• czynniki mechaniczne (zarówno mikrourazy, np. przy występowaniu zgryzu urazowego lub parafunkcji w postaci nagryzania twardych przedmiotów, jak i urazy ostre),
• czynniki jatrogenne (dzielące się dalej na: bakteryjne, chemiczne, termiczne, mechaniczne i radioaktywne) [1].

Jako przyczynę zmian OKW w zębach uprzednio już leczonych kanałowo podaje się: pozostawione po leczeniu bakterie w skutek niedostatecznego opracowania, wypełnienia lub zbyt skąpego płukania systemu kanałowego, przeoczone kanały dodatkowe lub odgałęzienia kanałów jako siedlisko bakterii, przepchnięcie materiału poza wierzchołek korzenia [2-4]. Zmiany okołowierzchołkowe to pojęcie ogólne, wśród nich rozróżniamy: ropnie, ziarniniaki okołowierzchołkowe oraz torbiele [5]. Wszystkie z nich, szczególnie gdy osiągają znaczne rozmiary, należy różnicować ze zmianami o charakterze nowotworowym. Umownie przyjmuje się, że zmiany od 5 do 8 mm średnicy uznaje się za zmiany o początku stricte endodontycznym, zmiany do 10 mm określa się jako ziarniniaki okołowierzchołkowe, natomiast jeszcze większe – jako torbiele [6].

Trzeb...