Dwuetapowe leczenie pacjenta z hipodywergencyjnym tyłozgryzem klasy II szkieletowej i brakującym kłem w szczęce. Opis przypadku

Plan leczenia

Cele leczenia obejmowały: poprawę rozbieżności szkieletowej oraz osiągnięcie harmonijnego profilu, kontrolę ekspozycji dziąseł, cofnięcie wystających zębów siecznych górnych, poprawę poważnego nagryzu poziomego, zamknięcie diastemy oraz rozwiązanie problemu z brakującym górnym lewym kłem. 

Zaproponowano pięć alternatywnych metod leczenia. Trzy z nich obejmowały: odłożenie kompleksowego leczenia do momentu pojawienia się uzębienia stałego oraz utrzymanie przestrzeni kła przy użyciu mostu Maryland, aż pacjent będzie na tyle duży, by można było mu wszczepić implant stały, usunięcie górnego pierwszego prawego zęba przedtrzonowego, zamknięcie przestrzeni kła oraz zakamuflowanie tyłozgryzu po obu stronach albo zamknięcie przestrzeni kła przy użyciu mechaniki asymetrycznej. Dwie pozostałe opcje obejmowały natychmiastową realizację etapu pierwszego, w ramach którego zastosowany zostałby wyciąg zewnątrzustny w celu kontrolowania wymiaru pionowego oraz skorygowania tyłozgryzu klasy II, po którym nastąpiłby etap drugi obejmujący albo utrzymanie przestrzeni kła przy użyciu mostu Maryland aż do osiągnięcia etapu dojrzewania oraz założenie implantu, albo zamknięcie przestrzeni kła w celu zakamuflowania tyłozgryzu klasy I po stronie prawej i tyłozgryzu klasy II po stronie lewej. 

Ponieważ rodzice nie byli zachwyceni pomysłem zakładania implantu w przyszłości, a pacjent był niezwykle wrażliwy na punkcie swoich wystających zębów siecznych, wybrano ostateczną opcję leczenia. 

Postępy w leczeniu

Na górne pierwsze zęby trzonowe nałożono podwójne rurki. Pacjentowi zalecono noszenie wyciągu zewnątrzustnego przez 14 godzin dziennie. Zewnętrzne ramiona...