Dystalizacja zębów trzonowych szczęki z wykorzystaniem różnych źródeł zakotwienia

Streszczenie: Dystalizacja, obok leczenia ekstrakcyjnego, jest jedną z najczęściej stosowanych metod leczenia wad klasy II. Dystalizację można osiągnąć zarówno aparatami zewnątrzustnymi, jak i wewnątrzustnymi wykorzystującymi różne źródła zakotwienia. W pracy opisano dostępne obecnie sposoby dystalizacji zębów trzonowych szczęki. Przedstawiono również przypadki kliniczne, w leczeniu których wykorzystano: aparat Headgear, Pendex oraz mikroimplant ortodontyczny w połączeniu z aparatami stałymi cienkołukowymi. We wszystkich przypadkach uzyskano zadowalający zakres dystalizacji.

Słowa kluczowe: dystalizacja, Headgear, Pendulum, mikroimplant ortodontyczny

Wstęp

Dystalizacja pierwszych zębów trzonowych szczęki jest jedną z często stosowanych metod leczenia wad klasy II. Współczesna ortodoncja dysponuje wieloma aparatami służącymi do dystalnego przesunięcia bocznych zębów w szczęce, różniącymi się znacząco możliwym zakresem tego ruchu, wykorzystywanym zakotwieniem, kosztem wykonania, a także wymaganą współpracą ze strony pacjenta.

Wada klasy II jest drugą najczęściej (po wadach klasy I) występującą wadą zgryzu na świecie – dotyka ona 19,56% populacji [1]. Skuteczne i bezpieczne leczenie ortodontyczne wymaga więc dobrej znajomości zalet i ograniczeń poszczególnych rozwiązań oraz indywidualnego doboru aparatu ortodontycznego.

Źródłem zakotwienia w aparatach do dystalizacji mogą być kości mózgowej części czaszki, pozostałe zęby szczęki (często w połączeniu z błoną śluzową podniebienia twardego), kość podniebienia twardego i wyrostka zębodołowego szczęki [2]. Efekt dystalizacji obecny jest także u pacjentów leczonych ruchomym i stałym aparatem ...