Elementy sprężyste w aparatach zdejmowanych – cz. I

Kolejną modyfikacją jest sprężyna protruzyjna otwarta z mezjalnym ramieniem ściągającym. Funkcją tej sprężyny jest jednoczesne wychylenie zęba i jego mezjalne przesunięcie. Doginanie rozpoczyna się od umieszczenia zagięcia na powierzchni wargowej (fot. 11). Następnie tworzy się łagodne zagięcie okalające ząb i trzy równoległe ramiona (fot. 12, 13, 14). Należy pamiętać, że sprężyny zawsze dogina się w formie nieaktywnej, tzn. odległości między poszczególnymi ramionami muszą być niewielkie, z myślą o przyszłej aktywacji. Sprężyna protruzyjna obejmuje swoim zasięgiem całą szerokość zęba (fot. 15).

Przekształceniem sprężyny S jest sprężyna spiralna podwójna. Jej zadaniem jest zwiększenie elastyczności sprężyny protruzyjnej. Zaleca się, aby w przypadku jak na fot. 16 pętla dotykała powierzchni zagięcia w celu zapobiegnięcia jego dystalnego przemieszczenia. Doginanie sprężyny rozpoczyna się, podobnie jak w poprzednich modyfikacjach, od umieszczenia zagięcia na powierzchni wargowej oraz łagodnego przegięcia w stronę powierzchni podniebiennej (fot. 17). Prostopadle do niej znajduje się pierwsze ramię sprężyny, które następnie przechodzi w pętlę i kolejne ramię (fot. 18-20).

Do sprężyn otwartych zalicza się również agrafkę Adamsa. Jej funkcją jest mezjalizacja lub dystalizacja zęba. Sprężyna ta składa się z ramienia aktywnego umieszczonego równolegle do zęba, zaczepu na jego powierzchni wargowej lub językowej, łamacza sił, który zwiększa sprężystość drutu oraz części retencyjnej umieszczonej w akrylu. Doginanie rozpoczyna się od umieszczenia zaczepu na powierzchni wargowej zęba (fot. 21). Następnie w odległości ok. 0,5 cm od szyjki zęba dogina się pętlę, której przedłużenie stanowi część retencyjną (fot. 22, 23).

Modyfikacją agrafki Adamsa jest sprężyna palcowa spiralna. Charakteryzują ją ...