Fotoaktywna dezynfekcja jako uzupełnienie terapii endodontycznej. Opis przypadku

Ściany komórkowe różnych grup drobnoustrojów charakteryzują się dużą zmiennością w zakresie złożoności budowy, przepuszczalności i zdolności wiązania się z cząsteczkami fotouczulacza. Dlatego aPDT jest bardziej skuteczna w inaktywacji bakterii Gram-dodatnich, ponieważ zewnętrzna część ich ściany komórkowej (złożona z peptydoglikanu i kwasu lipoteichowego) jest stosunkowo bardziej porowata, co umożliwia dotarcie fotouczulacza do błony cytoplazmatycznej. Natomiast bakterie Gram-ujemne prezentują znacznie bardziej złożoną morfologię. Zewnętrzna część ich ściany komórkowej zawiera, oprócz peptydoglikanu, ujemnie naładowane lipopolisacharydy, lipoproteiny oraz białka o funkcji poryn. Ta organizacja strukturalna tworzy fizyczną i funkcjonalną barierę, która utrudnia wbudowanie fotouczulacza (1, 3).

Niemniej liczne badania wykazały, że PDT jest skuteczna w zmniejszaniu żywotności komórek mikroorganizmów oraz biofilmów mikrobiologicznych i może być ważnym uzupełnieniem konwencjonalnych technik leczenia różnych chorób w kontekście stomatologicznym (3-5).

Podsumowanie

Połączenie konwencjonalnej terapii endodontycznej z aPDT prowadzi do lepszej dezynfekcji systemu kanałowego. Technika ta według literatury ma udowodnioną skuteczność w eliminowaniu drobnoustrojów, m.in. Enterococcus faecalis (Gram-dodatni fakultatywny anaerob, który jest często odpowiedzialny za przypadki niepowodzenia terapii endodontycznej), nie powodując przy tym ich oporności (3). Jest mało inwazyjna i pozbawiona ryzyka dla pacjentów. Może być kilkukrotnie powtarzana. Metoda wykonania zabiegu jest prosta, jednak protokół kliniczny nie jest obecnie ujednolicony (postępowanie zależy m.in. od rodzaju użytego fotouczulacza i źródła światła).