Kanały C-kształtne – leczenie endodontyczne na podstawie opisu przypadku

Powodzenie leczenia kanałowego jest uzależnione od wielu czynników, w tym: prawidłowej diagnozy, izolacji pola zabiegowego, właściwego dostępu koronowego, dokładnego chemomechanicznego opracowania systemu kanałowego, jego szczelnego wypełnienia oraz odbudowy ostatecznej. Znajomość morfologii systemu kanałowego ma istotne znaczenie dla klinicznych wyników leczenia kanałowego [1]. W codziennej praktyce zęby z prostymi kanałami, z jednym otworem wierzchołkowym, bez zachyłków, stanowią raczej wyjątek niż regułę [2].

Konfiguracja kanałów typu „C” występuje najczęściej w drugich zębach trzonowych żuchwy ze zlanymi korzeniami.

Nazwę zawdzięcza wyglądowi ujść kanałów korzeniowych na przekroju poprzecznym korzenia. W przeciwieństwie do zębów trzonowych o typowej budowie, w których jest kilka (zwykle 3-5) ujść kanałów korzeniowych, w zębach typu „C” obserwujemy szeroką, wstęgowatą komorę miazgi, tworzącą łuk w kierunku mezjalno-dystalnym, wypukłością skierowany językowo lub policzkowo. Dno komory zazwyczaj jest położone głębiej. Możemy obserwować ujścia dwóch lub więcej kanałów, pomiędzy którymi występują cieśń lub sieć anastomoz międzykanałowych lub kanały zlane w kształcie litery „C” na całej długości korzenia [2, 3, 4, 5].

Występuje kilka klasyfikacji kanałów typu „C”. Zaproponowana w 1991 r. przez Meltona klasyfikacja oparta na kształcie przekrojów poprzecznych korzenia dzieli je na trzy typy (tab. 1) [6]. Klasyfikacja ta została zaktualizowana w 2004 r. przez Fana [7] w oparciu o badania mikrotomografii komputerowej zębów (tab. 2).