Kolonizacja powierzchni protez przez bakterie

Bardzo ciekawe badanie zostało przedstawione przez Constanze Olmsi in. Przygotowali oni płytki nakładane na zęby wykonane z PMMA lub poliamidu, które były noszone przez uczestników badania bez zdejmowania i mycia przez okres 4 tygodni. Na 20 próbkach od 10 osób znaleziono łącznie 110 różnych gatunków bakterii. Wyizolowano średnio 17,5 różnych gatunków bakterii na osobę. Na próbkach z PMMA wyniosła ona 17,8 różnych gatunków bakterii, a na próbkach z poliamidu ‒ 17,3. W ponad 50% próbek można było wykryć siedem gatunków bakterii, w tym: Actinomyces, Atopobium, Capnocytophaga, Neisseria, Prevotella i Streptococcus. We wszystkich przypadkach można było wyizolować Veillonella parvula. W żadnej z próbek nie wykryto Staphylococcus aureus. U dwóch osób wykryto Staphylococcus epidermidis. Próbki do badań mikrobiologicznych pobierano bezpośrednio z powierzchni płyty protezy.

W obecnych warunkach doświadczalnych stabilny biofilm rozwinął się w ciągu czterech tygodni na podstawnych obszarach próbek i odpowiada typowej kolonizacji. Jeśli płytka gromadzi się w sposób niezakłócony, zmienia się proporcja bakterii w biofilmie. Metabolizm gatunków pionierskich (aerobowy, fakultatywny tlenowy) zużywa tlen. Dwutlenek węgla lub inne gazy powstają jako końcowy produkt metabolizmu drobnoustrojów. pH spada, a tym samym sprzyja wzrostowi gatunków bezwzględnie beztlenowych. Atmosfera beztlenowa, np. pod źle oczyszczonymi podstawami protez, może sprzyjać namnażaniu się niektórych gatunków bakterii i może prowadzić do chorobotwórczego składu biofilmu.

Osady w jamie ustnej i mikroorganizmy przylegające do protezy prowadzą do szeregu niepożądanych skutków. Samo przyleganie materiału wygląda nieetycznie i jest nieprzyjemne pod względem wrażeń dotykowych, smaku i zapachu.