Komunikacja interpersonalna pomiędzy lekarzem dentystą, technikiem dentystycznym a pacjentem – na podstawie przypadku klinicznego

Etap II – wykonanie wycisku i modeli diagnostycznych. Ustalono wstępnie kształt i cechy przyszłych koron, wykonano zdjęcia fotograficzne przed podjęciem i w trakcie leczenia oraz po osadzeniu uzupełnień protetycznych. Lekarz dentysta w karcie laboratoryjnej zlecił pracowni technicznej wykonanie diagnostycznego modelu woskowego (wax-up), zaznaczając czerwonym długopisem polecenie zastosowania wosku koloru szarego. Następnie lekarz telefonicznie skontaktował się z pracownią techniczną, by przedstawić technikowi plan leczenia protetycznego (redukcja niepewności), po czym zaprosił pacjentkę na spotkanie w gronie: lekarz, technik, pacjent.

Etap III – spotkanie lekarza, technika i pacjenta, podczas którego wspólnie ustalono oczekiwany wstępny kształt i inne cechy przyszłych koron (sprzężenia zwrotne podczas rozmowy: potwierdzanie, negowanie, wyjaśnianie ze strony każdego uczestnika rozmowy). Istotnym krokiem, bardzo pomocnym w dalszym postępowaniu prowadzącym do zbudowania nowego uśmiechu pacjentki, było wykonanie serii zdjęć fotograficznych wyjściowego stanu jej uzębienia (redukcja niepewności).

Etap IV – komunikacja lekarza dentysty z technikiem. Doprecyzowanie informacji zapisanych w karcie. Lekarz telefonicznie omówił z technikiem szczegóły informacji zapisanych w karcie i sprecyzował swoje oczekiwania (sprzężenia zwrotne). Wykonane w gabinecie aparatem fotograficznym zdjęcia wraz z uwagami dotyczącymi estetyki przyszłej odbudowy protetycznej lekarz przesłał e-mailem do pracowni technicznej. W liście elektronicznym zawarto również numer pracy laboratoryjnej, nazwę gabinetu i dane lekarza w celu weryfikacji prowadzonego leczenia protetycznego (redukcja niepewności).

Etap V – weryfikacja przez technika oczekiwań lekarza dentysty. Technik zaproponował lekarzowi spotkanie w pracowni w c...