Lakierowanie zębów

Stosowanie związków fluoru w okresie posterupcyjnym odgrywa ważną rolę w obniżeniu częstości występowania i intensywności próchnicy zębów.

Fluor wspomaga remineralizację, hamuje demineralizację oraz metabolizm bakterii kariogennych. Jak wiadomo, obecność jonów fluoru w momencie obniżenia pH umożliwia powstawanie w procesie remineralizacji fluorohydroksyapatytów, które są bardziej odporne na działanie kwasu niż hydroksyapatyty i obecne w szkliwie„niedojrzałym” węglanoapatyty. Jony fluorudyfundują razem z kwasem do zdemineralizowanego podpowierzchniowo szkliwa, adsorbują się na powierzchni kryształu, powodują jego wzrost i chronią przed dalszym rozpuszczaniem. Stosowanie niskich stężeń fluorków (niższe niż 50 ppm) prowadzi do powstawania małych kryształów apatytu i hamowania rozpuszczania substancji mineralnej, natomiast wysokich stężeń– do tworzenia precypitatów fluorku wapnia w powierzchownej i podpowierzchniowej warstwie zmiany próchnicowej szkliwa, zamknięcia mikroporów stanowiących drogi dyfuzji kwasów, czyli powstania tzw. blizny tkankowej. Środki zawierające wysokie stężenia fluoru są wskazane przede wszystkim u osób ze średnim i wysokim ryzykiem próchnicy. Mogą być stosowane w warunkach domowych lub w gabinecie stomatologicznym. Mając na uwadze bezpieczeństwo pacjentów w okresie rozwojowym, u dzieci zalecane są metody profesjonalne.

Ogólne zasady stosowania związków zawierających wysokie stężenia fluoru

Egzogenne stosowanie środków zawierających wysokie stężenia fluoru jest skuteczną i bezpieczną metodą zapobiegania wczesnym zmianom próchnicowym i ich leczenia. Przy wyborze środka i techniki jego aplikacji należy uwzględnić jednak: wiek pacjenta, wysokość ryzyka choroby próchnicowej, ekspozycję na fluor dostarczany z innych źródeł (np.: pokarmy, woda...