Leczenie recesji dziąsłowych z zastosowaniem przeszczepu podnabłonkowej tkanki łącznej – opis przypadków klinicznych
Opis przypadków klinicznych
Pacjentka nr 1, lat 36
Pacjentka zgłosiła się do poradni z recesjami mnogimi w szczęce kilka lat po długotrwałym leczeniu ortodontycznym. W badaniu klinicznym stwierdzono recesje klasy I wg Millera (recesja dziąsła nieprzekraczająca linii śluzówkowo-dziąsłowej, brak zmian w przestrzeniach międzyzębowych) przy zębach: 16 – 2 mm, 15 – 2 mm, 12 – 2,5 mm, 11 – 0,5 mm, 21 – 2 mm, 22 – 2 mm, 23 – 5 mm, oraz kasy II wg Millera (recesja dziąsła dochodząca do linii śluzówkowo-dziąsłowej lub ją przekraczająca; brak zmian w przestrzeniach międzyzębowych) przy zębie 13 – 6,5 mm.
Podczas pierwszej wizyty przeprowadzono badania podmiotowe i przedmiotowe, instruktaż higieny ze szczególnym zwróceniem uwagi na zakaz poziomych ruchów szczotkowania, zbadano błonę śluzową jamy ustnej (prawidłowa) oraz oceniono fenotyp dziąsłowy (cienki).
Ustalono plan leczenia uwzględniający dwa zabiegi pokrycia recesji z zastosowaniem przeszczepu podnabłonkowej tkanki łącznej (15, 13, 12 oraz 21, 22, 23). Jako pierwszy zalecono zabieg w I kwadrancie.
Po dwumiesięcznym okresie przygotowania pacjentki, kontroli płytki nazębnej i zmiany nawyków higienicznych przystąpiono do części chirurgicznej leczenia. Znieczulono nasiękowo obszar pobrania tkanki łącznej na podniebieniu wysokim 22-26, które wykonano metodą wg Hürzelera i Wenga. Po odpreparowaniu przeszczepu łącznotkankowego wykonano dopasowanie wielkości przeszczepu poza jamą ustną za pomocą skalpela mikrochirurgicznego nr 15. Rana została zaopatrzona spongosta-nem oraz szwami skrzyżowanymi 5.0. [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
