Leczenie wady szkieletowej klasy III z zastosowaniem zakotwienia szkieletowego w żuchwie i szczęce oraz elastycznych wyciągów międzyszczękowych – opis przypadku
W omawianym przypadku po leczeniu ortopedyczno-ortodontycznym wzrósł kąt płaszczyzny żuchwy, a płaszczyzna podniebienia uległa rotacji w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Wynik ten jest podobny do uzyskiwanych w innych badaniach [10-13, 15, 16, 18-20]. Zmianę kąta płaszczyzny żuchwy i zrotowanie żuchwy ku tyłowi można przypisać skierowanemu ku przodowi i dołowi wektorowi siły działającej na tylny odcinek żuchwy oraz skierowanemu ku tyłowi wektorowi siły aplikowanej na przedni odcinek żuchwy za pomocą elastycznych wyciągów międzyszczękowych (ryc. 11). Zrotowanie żuchwy ku tyłowi i eliminacja wysunięcia żuchwy do przodu mogą być głównymi przyczynami obserwowanej w tym przypadku poprawy nagryzu poziomego i kąta ANB. Doprzednie przesunięcie żuchwy zwykle wynika z czynnościowego wysuwania żuchwy do przodu u pacjentów ze zwarciem brzeg do brzegu w odcinku przednim (OJ = 0 mm). Wysunięcie żuchwy minimalizuje uraz zębów siecznych żuchwy podczas żucia. Takie doprzednie ustawienie żuchwy powoduje przesunięcie punktu B do przodu i może zmniejszyć kąt ANB. Kierunek sił przykładanych do żuchwy za pośrednictwem elastycznych wyciągów międzyszczękowych jest podobny do kierunku siły wytwarzanego przez procę bródkową, co może dawać podobne wyniki, takie jak zrotowanie żuchwy ku tyłowi. Należy zauważyć, że wzrost wysokości twarzy spowodowany rotacją żuchwy ku tyłowi został wyeliminowany po leczeniu stałym aparatem ortodontycznym. Z tego powodu wysunięcia szczęki za pomocą zakotwienia szkieletowego może być zalecane w leczeniu pacjentów z wadami klasy III o normalnych i krótkich twarzach, a nawet u pacjentów z niewielkim wydłużeniem wysokości twarzy.
Nachylenie zębów siecznych żuchwy wzrosło zarówno po leczeniu ortopedyczno-ortodontycznym, jak i po leczeniu stałym aparatem ortodontycznym, co jest zgodne z ustaleniami innych [...]
