Zgryz otwarty – prawdziwe wyzwanie. Ocena sił stosowanych w leczeniu zgryzu otwartego

Wadom zgryzu towarzyszy zazwyczaj zrównoważona okluzja, bowiem siły działające na zęby spełniają wymagania niezbędne do jej osiągnięcia. Ortodonta, dążąc do uzyskania prawidłowej okluzji, nie powinien przekraczać granic równowagi czynnościowej. Prawdziwym testem jej uzyskania jest wyjęcie łuku z zamków na 6 tygodni w trakcie leczenia – to coś, czego boi się większość ortodontów: ryzyka powrotu zębów do ich początkowego położenia. Niestety nawrót wady w tak krótkim czasie świadczy o braku stabilnej okluzji. Celem artykułu jest przedstawienie protokołu leczenia zgryzów otwartych, który zawsze opiera się na opisanym „teście”. Wyniki terapii są jednak trwałe, bowiem rolę aparatu retencyjnego pełni zrównoważona okluzja czynnościowa.

Czy podczas leczenia zgryzu otwartego (ryc. 1) nie zdarza Wam się szukać pomocy u Wyższej Instancji? Rycina 2 przedstawia zdjęcie mojego syna Paula, zrobione wiele lat temu. Pomimo ciężkiej postaci klasy II/1 przednie zęby znajdowały się w pozycji stabilnej, zwanej strefą neutralną. Wady zgryzu mogą więc nie zaburzać stanu równowagi, jednak naszym celem jest uzyskanie stabilności w połączeniu z prawidłową okluzją czynnościową. Na rycinach 3-8 (s. 7-8) widać niektóre z rozwiązań stosowanych w celu zamknięcia zgryzu otwartego.

Przed rozpoczęciem dyskusji na temat sposobów leczenia tej wady należy zadać sobie pytanie, czy zastosowanie dogięć tip-forward (ku dołowi, bezpośrednio przed zębem trzonowym1) to dobra czy zła praktyka przy zamykaniu zgryzu otwartego.

Patrząc na ryciny 9-11 (s. 8), mogłoby się wydawać, że dogięcia te są w tego typu przypadkach skuteczne. Oceniając jednak wnikliwie widoczną na tych samych zdjęciach mezjoinklinację zębów trzonowych wraz z zagłębieniem ich mezjalnych guzków w wyrostku zębodołowym, należy uznać, że takie dogięcia mogą być ...