Leczenie zgryzu otwartego szkieletowego z wykorzystaniem tymczasowego wewnątrzustnego zakotwienia szkieletowego. Opis przypadku

Streszczenie: Konwencjonalne leczenie zgryzu otwartego szkieletowego wymaga ekstrakcji zębów lub zabiegu ortognatycznego. Zastosowanie tymczasowego wewnątrzustnego zakotwienia szkieletowego umożliwia efektywną i nieinwazyjną terapię, której istotę stanowi domykanie zgryzu na skutek intruzji zębów bocznych.

Słowa kluczowe: zgryz otwarty szkieletowy, TISAD, intruzja

Zgryz otwarty definiowany jako brak pionowego zachodzenia zębów górnych na dolne występuje u 3,5% populacji rasy kaukaskiej [1]. Tego typu zaburzenie objawiające się w jamie ustnej jako szpara niedogryzowa może mieć zarówno podłoże zębowo-wyrostkowe, jak i szkieletowe [2]. W pierwszym przypadku za powstanie wady odpowiedzialny jest zwykle czynnik środowiskowy w postaci parafunkcji i dysfunkcji obecnych we wczesnym okresie rozwojowym. Do tej kategorii zaliczają się przede wszystkim ssanie smoczka i palca oraz ustny tor oddychania wywołany różnego rodzaju przeszkodami oddechowymi w jamie nosowo-gardłowej [3]. Wpływ przetrwałego infantylnego typu połykania jako czynnika etiologicznego zgryzu otwartego został poddany w wątpliwość ze względu na zbyt krótki łączny czas oddziaływania w ciągu doby. W związku z tym przyjmuje się, że nie sposób połykania, lecz spoczynkowa pozycja języka może mieć związek z powstaniem zgryzu [4]. Z kolei etiologia zgryzu otwartego szkieletowego skupia się wokół odchyleń morfologicznych szczęki i żuchwy wynikających z niekorzystnego wzorca wzrostu, co oznacza, że wada ma przeważający komponent genetyczny. Zaburzenie powstaje przede wszystkim w wyniku dotylnej rotacji żuchwy, powiększenia kąta gonialnego oraz pionowego nadmiernego wzrostu szczęki i jej doprzedniej rotacji [5, 6]. Krytycznym aspektem w patogenezie zgryzu otwartego szkieletowego jest zaistnienie dysproporcji między wysokością zębowo-wyrostkową w segmencie ...