Sporządzanie ostatecznego obturatora dla pacjentki po częściowej maksilektomii.

Niniejsza praca jest doniesieniem kazuistycznym opisującym procedurę sporządzania ostatecznego obturatora dla pacjentki z nabytym ubytkiem kości szczęki, w oparciu o odlewany szkielet metalowy, metodą jednoetapową przy użyciu pojedynczej puszki. Wybrano konstrukcję z trójpunktowym podparciem.

TITLE: Definitive obturator fabrication for partial maxillectomy patient
STRESZCZENIE: Ubytki kości szczękowej powstałe w następstwie maksilektomii mogą prowadzić do zniekształceń twarzy i patologicznych połączeń między jamą ustną a nosową, powodujących trudności w żuciu i połykaniu oraz zaburzenia wymowy. Protetyk odgrywa ważną rolę w rehabilitacji takich wad za pomocą obturatorów. Niniejsza praca jest doniesieniem kazuistycznym opisującym procedurę sporządzania ostatecznego obturatora dla pacjentki z nabytym ubytkiem kości szczęki, w oparciu o odlewany szkielet metalowy, metodą jednoetapową przy użyciu pojedynczej puszki. Wybrano konstrukcję z trójpunktowym podparciem. Elementy retencyjne umieszczono na zębach przedtrzonowych i trzonowych obu kwadrantów szczęki. Płyta podniebienna jako główny element łączący została zaprojektowana pod kątem zapewnienia maksymalnego rozkładu obciążenia czynnościowego tkanek. Umieszczenie pośredniego elementu retencyjnego zaplanowano na prawym pierwszym przedtrzonowcu. Bezpośrednią retencję zapewniały: klamra dwuramienna w kształcie litery I na pierwszym lewym przedtrzonowcu, klamra okrężna na pierwszym prawym przedtrzonowcu i klamra obejmująca między pierwszym i drugim prawym trzonowcem. Taka właśnie ostateczna proteza umożliwiła rehabilitację, zapewniając lepszą wydajność narządu żucia, poprawiając wyraźność mowy i jakość życia pacjentki.
SŁOWA KLUCZOWE: obturator
SUMMARY: Maxillectomy defects can result in oroantral communication that causes difficulty in mastication and deglutition, im...