Rozbieżność między relacją centralną a maksymalnym zaguzkowaniem – deprogramowanie w leczeniu ortodontycznym

Streszczenie: W leczeniu ortodontycznym należy brać również pod uwagę tak istotny staw skroniowo-żuchwowy (SSŻ). Ważne jest zastosowanie artykulatora do prawidłowej jego oceny. W celu postawienia diagnozy stosuje się wskaźnik pozycji żuchwy (MPI) lub wskaźnik pozycji wyrostka kłykciowego żuchwy (CPI). W niniejszym artykule opisano sposób korzystania z tych wskaźników oraz ich zastosowanie w diagnostyce.

Słowa kluczowe: artykulator, MPI, deprogramowanie

W leczeniu ortodontycznym bardzo ważne jest zachowanie zdrowia stawów skroniowo-żuchwowych. Należy mieć przy tym na względzie to, że w wyniku różnic pozycji żuchwy w relacji centralnej (RC) i w maksymalnym zaguzkowaniu zębów (MZZ) obserwowany zgryz pacjenta de facto maskuje problemy, których nie rejestrujemy w swojej zwykłej dokumentacji, tj. na zdjęciach, w tym na cefalogramach (1, 2). Za wspomnianą rozbieżnością obu pozycji żuchwy, a dodatkowo – za znaczącą zmianą obserwowanych relacji szkieletowych i zębowych mogą stać przedwczesne kontakty, których identyfikację wspomaga artykulator (3, 4).

Istnieje kilka przypadków, w których zamontowanie modelu szczęki w artykulatorze jest szczególnie konieczne, aby po zdeprogramowaniu pozycji żuchwy zaobserwować realną okluzję pacjenta oraz relację żuchwy ze szczęką i czaszką, a nawet by obserwować, jak deprogramacja zmienia się w czasie (5, 6).

• Pacjenci z objawami zaburzeń czaszkowo-żuchwowych: – ból stawów lub mięśni,
  – ograniczone otwieranie ust,
  – trzaski w stawach,
  – parafunkcje.
• Pacjenci, u których podejrzewamy rozbieżność między pozycjami RC i MZZ: Na początku leczenia interesują nas rozbieżności większe niż 2 mm, ponieważ takie mają wpływ na diagnozę wad ...