Współczesne wykorzystanie bioaktywnych materiałów do odbudowy stomatologicznej

Bioaktywność nie jest już najnowszą koncepcją w stomatologii, jednakże materiały bioaktywne reprezentują nadal potencjał, jako że nowe produkty zdają się mieć znaczące zalety zarów­no dla lekarza, jak i pacjenta. Takie materiały formują powierzchow­ną warstwę substancji podobnej do apatytu w obecności nieorga­nicznego roztworu fosforowego. Ich zastosowanie w stomatologii obejmuje: remineralizację zębiny, utrzymanie długoterminowo wy­pełnień, naprawy defektów wewnątrzkostnych. Artykuł ten stanowi przegląd nowych osiągnięć w tej wciąż poszerzającej się dziedzinie stomatologii i wskazuje wciąż niewykorzystane możliwości, jakie bioaktywne materiały niosą dla lekarzy praktyków.
Koncept bioaktywnych materiałów pojawił się po raz pierwszy w 1969 roku. Początkowo bioaktywność była definiowana następu­jąco: „Materiał bioaktywny to taki, który wyzwala specyficzną bio­logiczną reakcję na łączeniu tkanek i materiału, skutkującą wytwo­rzeniem wiązania pomiędzy tkankami a materiałem” (1). Od tego czasu obszar, w którym pojawiły się bioaktywne materiały, znacz­nie się poszerzył zarówno w medycynie, jak i samej stomatologii.

Hench wprowadził oryginalne kryteria dla oceny poziomu bio­aktywności materiału. W 1994 roku zaproponował klasyfikację (2), w której podzielił bioaktywne materiały na dwie grupy: osteotwórczą i osteoindukcyjną. W grupie materiałów osteotwórczych powierzch­nia bioaktywna jest kolonizowana przez osteogenne komórki ma­cierzyste. Bioaktywność następuje, gdy materiał wyzwala wewnątrz­komórkową i pozakomórkową odpowiedź na jego łączeniu (np. materiały takie jak szkła bioaktywne są zarówno osteotwórcze, jak i osteokondukcyjne).

Materiały osteokondukcyjne dostarczają bioaktywnego interfejsu, wzdłuż którego migruje kość. Osteokondukcyjna bioaktywność na­stępuje, kiedy materiał aktywizuje tylko pozakomórkową odpowiedź na swoim interfejs...