Materiały kompozytowe do odbudowy siekaczy

Progres w materiałoznawstwie stomatologicznym pozwala na indywidualny dobór postępowania leczniczego.

Od czasu kiedy w 1973 roku wprowadzono na rynek pierwsze kompozyty światłoutwardzalne, ich skład oraz procedura zakładania uległy znacznej zmianie. Pod względem ścieralności, twardości i rozszerzalności termicznej kompozyty cechują parametry zbliżone do szkliwa i zębiny (1). W ostatnim dziesięcioleciu dokonał się duży postęp w materiałoznawstwie stomatologicznym. Dotyczyło to systemów wiążących, dzięki którym powstała stomatologia adhezyjna, oraz wytrzymałości materiałów i ich estetyki. Rozwój społeczno-ekonomiczny przyczynił się do większej świadomości stomatologicznej wśród pacjentów, co przełożyło się na wzrost ich wymagań. Dzięki temu lekarz stomatolog może zastosować różne rozwiązania postępowania leczniczego w danym przypadku. Dlatego przed odbudową zęba musi zastanowić się, jakiego rodzaju materiału potrzebuje: czy chce stosować proste techniki czy bardziej skomplikowane? Jakiej konsystencji materiał jest wymagany do danego zabiegu?

Z klinicznego punktu widzenia istotne jest, aby materiał spełniał oczekiwania lekarza i pacjenta co do estetyki (kolor, przezierność, refleks świetlny, gładkość) oraz adaptacji brzeżnej. Jednak nie można zapomnieć o kwestii finansowej, którą pacjent powinien zaakceptować (2-4).

Materiały kompozytowe można podzielić na:

• kompozyty konwencjonalne z makrowypełniaczem nieorganicznym, z dodatkiem krzemionki pirolitycznej;
• kompozyty mikrocząsteczkowe zawierające krzemionkę pirolityczną – 0,04-0,1 mikrometra;
• kompozyty hybrydowe zawierające mikro- (0,04-0,1 mikrometra) i makrowypełniacz nieorganiczny: makrohybrydy > 5 mikrometrów; hybrydy pośrednie 1-5 mikrometrów; mikrohybrydy < 1...