Wybielanie – przegląd metod

Ludzie od zawsze marzą o pięknym i białym uśmiechu. Jest na to wiele środków i sposobów, trzeba jednak pamiętać o ich prawidłowym dopasowaniu do pacjenta.

Mówiąc o wybielaniu, należy pamiętać, że chęć posiadania pięknego białego uśmiechu to nie wymysł XXI wieku. Już w I wieku n.e. ludzie marzyli o białych zębach. W tym celu myli zęby szczoteczkami nasączonymi moczem. W XIV wieku wybielanie polegało na zeszlifowaniu metalowym pilnikiem cienkiej warstwy szkliwa, a następnie na tak przygotowaną powierzchnię stosowano kwas azotowy. Ta metoda stosowana była aż do XVIII wieku. W XIX wieku zaczęto stosować związki chemiczne, które były odpowiednio dobierane do przebarwień, które pacjent miał na zębach. Na przykład na przebarwienia wywołane przez związki żelaza używano kwasu szczawiowego, w przypadku związków miedzi i srebra używano chlorków, a w związkach jodu używano amoniaku. W drugiej połowie XIX wieku do wybielania zaczęto stosować nadtlenek wodoru i sodu. Natomiast koniec XIX wieku był początkiem wybielania zębów martwych za pomocą chlorków nakładanych na powierzchnię zęba. Na przełomie XIX i XX wieku w gabinetach stosowano dwie metody wybielania: za pomocą środka rozjaśniającego stosowanego na powierzchnię zęba oraz za pomocą środków wybielających wewnątrz zęba. W 1918 roku po raz pierwszy została opisana metoda rozjaśniania zębów nadtlenkiem wodoru z zastosowaniem prądu elektrycznego i promieniowania UV jako katalizatora. Natomiast pod koniec lat 60. XX wieku opracowano metodę wybielania zębów w domu za pomocą indywidualnej nakładki [1].

Obecnie preparaty do wybielania zębów w swoim składzie zawierają nadtlenek wodoru (hydrogen peroxide – HP) lub nadtlenek karbamidu (carbamide peroxide – CP) o odpowiednich stężeniach. Obydwa związki chemiczne rozpadają się na wolne rodniki oraz są bardzo silnie reaktywne, dzięki czemu po dostaniu się ...