Mosty adhezyjne w odcinku przednim – przegląd piśmiennictwa

Alternatywne metody uzupełnienia braków zębowych

Głównymi opcjami leczenia w przypadku pojedynczego braku w odcinku przednim są: mosty adhezyjne, implanty, konwencjonalne stałe uzupełnienia protetyczne (most klasyczny zakotwiczony na koronach całkowitych) i ortodontyczne zamknięcie luki po utraconym zębie (1, 3). Mosty adhezyjne to minimalnie inwazyjne podejście do leczenia pojedynczego braku zębowego w odcinku przednim (7-9). W porównaniu do implantów wykonanie mostu adhezyjnego wiąże się z niższym kosztem finansowym i mniejszym nakładem czasu, ale wymaga preparacji zębów filarowych. Wykonanie uzupełnienia adhezyjnego umożliwia wykonanie w przyszłości alternatywnego leczenia w postaci tradycyjnego mostu czy implantu.

U dzieci i młodzieży most adhezyjny stanowi uzupełnienie tymczasowe długoczasowe do momentu uzyskania dojrzałości szkieletowej, kiedy można wykonać zabieg wprowadzenia implantu. U dorosłych w przypadku przeciwwskazań miejscowych lub ogólnych do wykonania implantu można zaproponować wykonanie mostu adhezyjnego jako uzupełnienia docelowego.

Rys historyczny

Pierwszym opisanym mostem adhezyjnym w odcinku przednim był w latach 70. XX wieku most typu Rochette (10). Był to most na podbudowie metalowej z dwoma skrzydłami, w których obecne były makromechaniczne otwory retencyjne. Uzupełnienie osadzano na cement kompozytowy po uprzednim wytrawieniu szkliwa kwasem ortofosforowym. W późniejszym czasie na Uniwersytecie w Maryland (USA) zastosowano elektrolityczne wytrawianie metalowego szkieletu, co pozwoliło uzyskać mikromechaniczne zakotwiczenie cementu kompozytowego do metalu. Dzięki temu w mostach Maryland można było zrezygnować z makromechanicznych otworów retencyjnych. Znaczną poprawę utrzymania konstr...