Możliwości modyfikacji przeciwdrobnoustrojowych żywicy akrylanowej (PMMA) do wykonawstwa osiadających protez zębowych – przegląd piśmiennictwa

Pomimo znacznego postępu w dziedzinie stomatologii, jaką jest protetyka, i rozwoju leczenia implantologicznego nadal istnieje potrzeba użytkowania konwencjonalnych ruchomych uzupełnień protetycznych. W krajach wysoko rozwiniętych całkowite bezzębie charakteryzuje się tendencją spadkową, w przeciwieństwie do krajów o obniżonym statusie ekonomicznym, gdzie tego typu sytuacja zdrowotna u pacjentów jest w przewadze. Dlatego też uzyskanie jak najkorzystniejszych uzupełnień jest problemem o istotnym znaczeniu.

Uzupełnienia protetyczne wykonywane z PMMA (polimetakrylanu metylu) z sukcesem wyparły poprzednio użytkowane materiały podstawowe do wykonywania protez ruchomych, takie jak kauczuk.

Pierwsze wykorzystanie akrylu w wykonawstwie protez ruchomych opisano w 1937 r. (1). Tworzywo akrylowe jest ciałem stałym, dość twardym (2-3 w skali Mohsa). Nie jest dobrym przewodnikiem ciepła ani elektryczności. Odznacza się odpornością na działanie słabych kwasów i zasad. Odczyny alergiczne są rzadko opisywane, jednakże działanie monomeru resztkowego może być szkodliwe dla tkanek. Alkohol ma szkodliwy wpływ na tworzywo (2, 3). Do zalet PMMA należą ponadto: obojętność dla tkanek jamy ustnej (przy prawidłowym wykonawstwie), niewrażliwość na składniki pokarmowe, łatwość wybarwiania, dobra estetyka, stosunkowo niska cena w wykonawstwie i łatwość naprawy (4). Do wad można zaliczyć: podatność na ścieranie i łatwe pękanie, chłonność wody, łatwość przylegania drobnoustrojów (5, 6).

Utrata zębów u człowieka prowadzi do zmiany flory bakteryjnej i mikologicznej w jamie ustnej. Dodatkowo protezy osiadające, śluzówkowe mogą powodować urazy i przerwanie ciągłości nabłonka jamy ustnej, prowadząc do stomatopatii protetycznych. Nieprawidłowe użytkowanie protez zębowych – używanie środków abrazyjnych do czyszczenia, pr...