Nowoczesne metody implantacji zębów

I Ogólnopolska Konferencja Naukowa Studentów Technik Dentystycznych, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, 18-19 kwietnia 2024.

Streszczenie referatu: Nowoczesne metody implantacji zębów

Małgorzata Basznianin, studentka 2 roku, Kierunek Technik Dentystyczne, Uniwersytet Medyczny w Lublinie

Wstęp. W obecnych czasach implantologia staje się najlepszym rozwiązaniem dla rekonstrukcji utraconych tkanek jamy ustnej. Dzięki prężnemu rozwojowi tej dziedziny stomatolog we współpracy z technikiem dentystycznym jest w stanie zapewnić pacjentowi zarówno komfort psychiczny, jak i zadowalający efekt kosmetyczny wykonanego uzupełnienia. Sama procedura instalacji implantu w kości stała się szybsza, mniej inwazyjna i bezbolesna, a ryzyko odrzucenia wszczepu zredukowane niemal do zera. Bardzo ważną rolę w wykonawstwie prac protetycznych opartych na implantach odgrywają cementy dentystyczne. Idealny cement do konstrukcji implantoprotetycznych powinien być na tyle wytrzymały, aby zapewnić odpowiednią retencję i stabilizację implantoprotezy podczas funkcjonowania jej w jamie ustnej pacjenta, a na tyle słaby, aby można było, gdy zajdzie taka konieczność, zdjąć konstrukcję.

Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie wykonawstwa uzupełnień protetycznych opartych na wszczepach śródkostnych oraz porównanie właściwości fizykochemicznych cementów protetycznych służących do uszczelniania koron stałych implantów.

Materiał i metody. Analizę porównawczą metod implantacyjnych oraz porównanie różnych rodzajów cementów ze względu na ich właściwości fizyko- chemiczne oraz możliwość zastosowania w jamie ustnej pacjenta w konstrukcjach implanotpotetycznych dokonano
 w oparciu o piśmiennictwo.

Wyniki. Wykorzystanie  lasera pozwala  na odsłonięcie obszaru implantowanego bez nadmiernego cięcia tkanek miękkich, dzięki czemu procedura wszczepienia implantu wiąże się z mniejszym krwawieniem i brakiem konieczności zakładania szwów oraz redukuje ryzyko wystąpienia zakażenia. Stymuluje proces gojenia, pobudzając produkcję kolagenu jak i aktywując komórki regenerujące tkanki. Ważnym elementem leczenia implantologicznego, zapewniającym doskonałą estetykę uzupełnienia, jest dobranie odpowiedniego łącznika. W celu otrzymania najlepszego efektu wizualnego uwaga protetyków kierowana jest w stronę łączników cyrkonowych. Niestety odznaczają się one większą kruchością w porównaniu do tytanowych ich odpowiedników, co prowadzi do ich złamań. Aby sprostać wymaganiom zarówno mechanicznym i estetycznym powstała generacja łączników hybrydowych, składających się z tytanowej bazy (insertu) oraz cementowanej do niej, podlegającej indywidualnemu kształtowaniu, cyrkonowej nadbudowy. Ogranicza to możliwość jego pękania, zarówno przy dokręcaniu łącznika jak i później przy nacisku zębów przeciwstawnych Cementy dentystyczne wykorzystywane  w protetyce do mocowania konstrukcji opartych na implantach umożliwiają zarówno solidne utrzymanie odbudowy protetycznej, oraz pozwalają na jej szybkie i bezuszkodzeniowe zdjęcie. Dzięki temu jest możliwe przeprowadzenie koniecznych napraw leczenia periimplantitis, czy też użycie technik formujących dziąsło.

Wnioski. Łączniki indywidualne mają sporą przewagę nad standardowymi. Mogą one m.in. skorygować pozycję implantu, umożliwiają umieszczenie schodka na granicy lub zaraz pod granicą tkanek miękkich, co skutecznie uniemożliwia przedostanie się cementu do kieszonki dziąsłowej, a tym samym wywołanie reakcji zapalnej. Nie  wymagają one również korekt. Warto przyjrzeć się także kwestii technicznej obu rodzajów łączników. Okazuje się bowiem, że stosując łącznik indywidualny, szczególnie w odcinkach bocznych, możemy znacznie zminimalizować ryzyko uszkodzeń uzupełnienia. Potwierdza to m.in. badanie Zembica, które wykazało, że zastosowanie łącznika indywidualnego przyczynia się do 100% wskaźnika przeżycia uzupełnień na nich osadzonych w okresie 5 lat po ich osadzeniu w jamie ustnej (badano zarówno korony na podbudowie metalowej, osadzone na tytanowym łączniku, jak i pełnoceramiczne na łączniku z tlenku cyrkonu) w porównaniu do tych na łącznikach standardowych, gdzie wskaźnik utrzymania koron na podbudowie metalowej wynosił 98,3%, a koron pełnoceramicznych 86,8% przy średnio 2,2-letniej obserwacji. Wynika to z faktu, iż łącznik standardowy znacznie odbiega kształtem od oszlifowanego zęba, co wiąże się z wykonaniem masywnej podbudowy, co z kolei wpływa negatywnie na stabilizację warstwy licującej. Dodatkowo duża objętościowo podbudowa metalowa lub pełnoceramiczna prowadzi do dużych naprężeń termicznych po zakończeniu procesu licowania, co ma wpływ na pojawienie się ewentualnych odprysków.

Cementy do osadzania implantoprotez można podzielić na stałe ( dają odpowiednią stabilizację implantoprotezy na łączniku) i tymczasowe ( słabsze właściwości retencyjne tych cementów dają możliwość zdjęcia implantoprotezy bez jej uszkodzenia). Przy wykonawstwie konstrukcji protetycznych osadzonych na implantach zastosowanie cementów tymczasowych może być niewystarczające, dlatego należy użyć wtedy cementów stałych, do których należą: szklanojonomerowy ( GI), polikarboksylowy ( PC), kompozytowy lub szklanojonomerowy modyfikowany żywicą ( RMGI). Dlatego przy wyborze cementu powinno uwzględnić się wielkość powierzchni przylegania na filarze protetycznym, stopień zbieżności ścian osiowych filaru, kąt nachylenia filaru, typ cementu i wielkość powierzchni pomiędzy wyrostkiem, w którym zastosowane są implanty a powierzchnią okluzyjną zębów własnych. Ważny jest także rodzaj konstrukcji protetycznej, która będzie cementowana ( pojedyncza korona, korony zblokowane, wielopunktowy most), gdzie na siłę retencji będzie oddziaływał każdy filar. Szczególnie w odcinku przednim , gdzie istnieje duże ryzyko odcementowania się uzupełnienia protetycznego należy użyć cementu stałego, natomiast w przypadku konstrukcji wielopunktowych wskazane jest stosowanie cementów czasowych, ze względu na łatwość usunięcia jej z jamy ustnej bez uszkodzenia.

Opiekunowie pracy: mgr inż. tech. dent. Anna Modzelewska, dr hab. n. med. Anna Szabelska, prof. Uczelni Zakład Technik Dentystycznych z Laboratorium Nowoczesnych Technologii, Uniwersytet Medyczny w Lublinie.

Sponsorzy nagród: Firma Marrodent, Wydawnictwo Elamed, Firma Seysso

Konferencja organizowana we współpracy z:

Polskim Towarzystwem Techników Dentystycznych

oraz
Studenckim Kołem Naukowym przy Zakładzie Technik Dentystycznych

Patron medialny: czasopismo „Nowoczesny Technik Dentystyczny„
Organizator szkoleń: Firma Marrodent

Komitet naukowy:

Przewodniczący: prof. dr hab. inż. Leszek Klimek – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
V-ce Przewodniczący: prof. dr hab. Leopold Wagner – Warszawski Uniwersytet Medyczny

Członkowie:

dr hab. Anna Szabelska – Uniwersytet Medyczny w Lublinie
dr hab. Beata Śmielak – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
dr Marcin Chorzewski – Uniwersytet Medyczny w Białymstoku
dr Klaudia Suligowska – Gdański Uniwersytet Medyczny
dr Krzysztof Pietnicki – Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
dr Piotr Fabjański – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
dr Maciej Żak – Akademia Nauk Stosowanych Angelusa Silesiusa

Komitet organizacyjny:

Przewodniczący: mgr Beata Peterson – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
V-ce Przewodniczący: mgr inż. Anna Modzelewska – Uniwersytet Medyczny w Lublinie

Członkowie:
mgr Kamila Jaroniek – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
mgr Anetta Janczak – Uniwerystet Medyczny w Łodzi
dr Ewa Pruszczyńska – Uniwerystet Medyczny w Łodzi
dr inż. Zofia Kula – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
mgr Beata Pąsiek – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
mgr Sylwia Grunwald – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
dr Piotr Knytel – Uniwersytet Medyczny w Łodzi
mgr Maciej Banacki – Uniwersytet Medyczny w Łodzi