Ocena czynników mających wpływ na niepowodzenia w odbudowach zębów leczonych endodontycznie – przegląd piśmiennictwa

Ocena pozostałych tkanek twardych zęba

Kierując się zasadami minimalnie inwazyjnej stomatologii, zaleca się zachowanie i oszczędzenie jak największej ilości tkanek twardych w zębach po leczeniu endodontycznym, co jest ściśle związane z odpornością zęba na złamanie i jego długoterminowym przetrwaniem (6). Według zasad biomimetyki zachowanie struktur zęba jest kluczowe w osiągnięciu równowagi pomiędzy parametrami biologicznymi, mechanicznymi, adhezyjnymi, funkcjonalnymi i estetycznymi (7). Głębokość ubytku, jego konfiguracja oraz rozległość preparacji pomiędzy szczytami guzków w zębach bocznych są najważniejszymi czynnikami wpływającymi na spadek sztywności zęba i wzrost ryzyka złamania (6). Duże znaczenie w zachowaniu optymalnych parametrów biomechanicznych zęba ma efekt obejmy (ferrule effect) (8). Badania pokazują, że obecność pozostawionej 1,5-2-milimetrowej struktury koronowej szyjki zęba ma decydujące znaczenie dla wytrzymałości, szczelności i trwałości odbudowy oraz odporności zęba na złamanie (8-11). Ważnym obszarem w zębach po leczeniu endodontycznym jest tkanka, zębina okołoszyjkowa (pericervical dentine, PCD). Jest zlokalizowana ok. 4 mm powyżej i poniżej poziomu kości, przenosi obciążenia okluzyjne z powierzchni zgryzowej zęba w kierunku wierzchołka i jest kluczowa zarówno dla osiągnięcia efektu obejmy, jak i w utrzymaniu parametrów biomechanicznych zęba (12). Żaden z dostępnych materiałów stomatologicznych nie jest w stanie odtworzyć funkcji lub skompensować utraty PCD (13). Dlatego tak ważna jest ochrona zębiny okołoszyjkowej podczas opracowywania ujść kanałów, leczenia endodontycznego oraz preparacji pod wkład koronowo-korzeniowy.

Kup prenumeratę czasopisma "TPS - Twój Przegląd Stomatologiczny" na