Ocena in vitro właściwości materiałowych Biodentine w porównaniu z ProRoot MTA
Próbki umieszczano codziennie w 160 ml świeżo przygotowanego płynu w temperaturze 37°C (± 1°C), a po upływie 72 h – raz w tygodniu. Zanurzenie prowadzono w szczelnie zamkniętym naczyniu (7 x 10,5 x 8 cm) o 95-100-proc. wilgotności względnej, tak, że obie powierzchnie każdej próbki były swobodnie dostępne dla cieczy. Naczynia w trakcie zanurzenia nie poruszano. Grupę kontrolną stanowiły 24 puste formy wraz z drutem miedzianym, które zanurzono w wodzie destylowanej lub w PBS na 28 dni, rejestrując wszelkie zmiany masy.
Po upływie podanego okresu zanurzenia próbki obu cementów wyjmowano z naczynia pęsetą, dotykając nią tylko metalowej formy. Próbki przemywano 3 ml podwójnie destylowanej wody i pozostawiano w cieplarce do wysuszenia na 24 godziny w temperaturze 37°C, umieszczając je w taki sposób, by tylko metalowa forma stykała się z kratką. Następnie próbki trzykrotnie ważono, określając masę cementu z dokładnością do 0,0001 g.
Różnicę między wyjściową i ostateczną masą materiału również zapisywano z dokładnością do 0,0001 g i przeliczano ją na odsetek masy wyjściowej z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku (0,001%).
Badanie mikrotwardości metodą Vickersa
Do pomiarów mikrotwardości metodą Vickersa (HV) Biodentine i ProRoot MTA zmieszano zgodnie z zaleceniami producenta. Zmieszane cementy nałożono do form silikonowych o rozmiarach: długość 10 mm, szerokość i wysokość 5 mm (po 10 próbek każdego cementu), po czym poddawano je przez 1 min wibracji o intensywności drgań [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
