Pacjent z depresją w gabinecie stomatologicznym w czasie pandemii COVID-19

Znajomość objawów depresji jest konieczna w celu ustalenia prawidłowego sposobu leczenia stomatologicznego pacjenta. Informacje dotyczące farmakoterapii depresji zawarte w historii medycznej osoby badanej pozwolą uniknąć komplikacji związanych z niekorzystnymi interakcjami między lekami. Ponadto dostarczą informacji na temat skutków ubocznych leków stosowanych w leczeniu depresji, jak i prawidłowego użycia substancji powodujących wazokonstrukcje w zastosowaniu miejscowego znieczulenia (19). Ostatnie badania wskazują także na depresję jako czynnik ryzyka wystąpienia chorób przyzębia (20), zapalenia dziąseł oraz próchnicy (21).

Metody stosowane do przesiewowego rozpoznania depresji

Przeprowadzając anamnezę z pacjentem, stomatolog powinien przyjąć postawę empatyczną, pełną szacunku i zrozumienia, bowiem pacjenci depresyjni bardzo często obawiają się oceny społecznej z uwagi na negatywne konotacje chorób psychicznych (17). Z obawy przed stygmatyzacją osoby chore umiejętnie maskują objawy psychiczne, skupiając się na dolegliwościach somatycznych. Faktyczny problem, jakim jest depresja, ukrywają za objawami wskazującymi na inną chorobę, mimo iż zlecone przez lekarzy niezbędne konsultacje, badania laboratoryjne czy obrazowe nie wskazują na jakiekolwiek aberracje w stanie somatycznym pacjenta. W takim przypadku mamy do czynienia z depresją maskowaną (22). Do najczęstszych masek depresji zaliczamy: maski psychopatologiczne (zaburzenia łaknienia, zaburzenia lękowe, w tym lęk społeczny), maski psychosomatyczne (świąd skóry, zaburzenia ze strony układu pokarmowego, zespół jelita drażliwego czy zaburzenia motoryki) oraz maski związane z odczuwaniem bólu (głównie bóle głowy, bóle w klatce piersiowej, neuralgie czy idiopatyczne objawy bólowe niemające przyczyn medycznych) (22, 23).