Pacjent z zespołem Ehlersa-Danlosa w gabinecie stomatologicznym

Podsumowanie

Opieka medyczna nad osobami dotkniętymi rzadkimi chorobami nie jest rutynową czynnością dla lekarzy dentystów. Obecnie brakuje wytycznych dotyczących leczenia pacjentów z chorobami takimi jak EDS (6). W pracy Abel i wsp. (2006) podają wskazówki postępowania u pacjentów z różnymi typami EDS w gabinecie stomatologicznym (13). Autorzy zwracają uwagę, aby przed zabiegami z zakresu chirurgii stomatologicznej uzyskać informacje o obecności zaburzeń kardiologicznych, tj. wypadaniu płatka zastawki mitralnej. Wszystkie zabiegi chirurgiczne powinny być przeprowadzane z dużą ostrożnością przy podnoszeniu płatów śluzówkowo-okostnowych, a szwy zakładane bez napięcia, obejmujące możliwie jak największe fragmenty błony śluzowej. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia można rozważyć wykonanie prefabrykowanej płyty akrylowej. W ortodoncji autorzy zwrócili uwagę na zwiększone ryzyko powstawania owrzodzeń błony śluzowej, związane z urazem mechanicznym elementami aparatu oraz szybszą migracją zębów, zalecając rozważenie dłuższego okresu retencji. Problemy, z jakimi z kolei mogą spotkać się lekarze endodonci, dotyczą obecności kamieni miazgowych i nieprawidłowej morfologii korzenia. Dodatkowo leczenie pacjentów z EDS mogą utrudniać zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego podczas długotrwałych procedur stomatologicznych i leczenia protetycznego. Dane literaturowe dotyczące manifestacji oraz postępowania z pacjentami z cEDS w gabinecie stomatologicznym są w dalszym ciągu ograniczone. Przedstawiony opis przypadku ma na celu zwrócenie uwagi na znaczenie wywiadu ogólnomedycznego oraz szczegółowego badania klinicznego w diagnostyce chorób ogólnoustrojowych również w gabinecie stomatologicznym.

Przeczytaj inne artykuły z kategorii