Diagnostyka radiologiczna pierwotnego zaburzenia wyrzynania zębów trzonowych – opis przypadku
Omówienie PFE dotyczy zwykle tylnych odcinków łuku zębowego, co prowadzi do powstania typowego obrazu klinicznego – zgryzu otwartego częściowego bocznego (11). Dziewięćdziesiąt procent przypadków obejmuje pierwsze zęby trzonowe i, co charakterystyczne, najczęściej zaburzenie dotyka także wszystkie zęby położone odśrodkowo względem zęba ze zdiagnozowanym PFE (1, 7). Zęby sieczne, kły, zęby przedtrzonowe również mogą być objęte tym schorzeniem, jednak występuje to znacznie rzadziej. Nie zauważono predylekcji do występowania w szczęce czy żuchwie oraz po prawej czy lewej stronie łuków zębowych (12). Pierwotne zaburzenie wyrzynania częściej występuje jednostronnie, ale może przybierać postać obustronną (7). Występowanie rodzinne jest potwierdzone w 50% przypadków (12).Pierwotne zaburzenie wyrzynania możemy podzielić na 3 typy. Pierwszy typ występuje, gdy wszystkie zęby dotknięte PFE mają podobne stopnie zaburzenia erupcji. Drugi typ dotyczy sytuacji, gdy ząb ustawiony odśrodkowo wobec zęba ze stwierdzonym PFE ma większe, jednak niewystarczające możliwości wyrzynania, a więc różny potencjał erupcyjny. Trzeci typ obejmuje pacjentów, u których stwierdza się I i II typ, ale występują one w różnych kwadrantach łuków zębowych (7, 8). Odróżnienie typów PFE od siebie jest możliwe dopiero po 14.-15. roku życia, gdy proces rozwoju drugich zębów trzonowych dobiegnie końca (1, 10).Zęby zatrzymane są diagnozowane zarówno za pomocą klasycznej rentgenodiagnostyki (zdjęcia zębowe, zgryzowe, pantomograficzne, cefalometryczne), jak i badań tomograficznych. Diagnostyka nieprawidłowości zębowych zwykle oparta jest na zdjęciach pantomograficznych, jednak z racji dwuwymiarowego obrazu i jego powiększenia nie zawsze są one wystarczające (14). Coraz częściej stosowana jest tomografia stożkowa CBCT (Cone Beam Computed Tomography), która dzięki niewielkiej grubości przekrojów oraz precyzji w [...]
