Pionowe złamanie korzenia – przyczyny, diagnoza, leczenie – przegląd piśmiennictwa
Pionowe złamania korzeni stanowią 2-5% wszystkich złamań koronowo-korzeniowych (2). W większości dotyczą zębów przedtrzonowych szczęki i żuchwy (52%), następnie korzeni bliższych zębów trzonowych żuchwy, zębów siecznych szczęki i żuchwy (14%) oraz korzeni policzkowych bliższych i podniebiennych zębów trzonowych szczęki (10%) (5). Specyficzna budowa korzeni bliższych zębów trzonowych dolnych oraz korzeni policzkowych zębów przedtrzonowych szczęki (obecność rozwojowej depresji korzenia) sprawia, że zęby te częściej ulegają pionowym pęknięciom (6).
Złamania pionowe częściej występują u mężczyzn (ok. 68%) (7). W zębach nieleczonych endodontycznie VRF występuje od 2 do 3-6 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet, natomiast w zębach pozbawionych miazgi – 1-4 razy częściej. Za przyczyny takiej sytuacji uznaje się zwiększoną gęstość kości u mężczyzn, używanie większej siły podczas żucia oraz większą skłonność do gryzienia twardszych pokarmów.
VRF w głównej mierze dotyczą zębów leczonych endodontycznie (2). Za dwie główne przyczyny tego powikłania wymienia się używanie zbyt dużych sił podczas kondensacji gutaperki w kanale oraz cementowanie wkładów koronowo-korzeniowych (1).
Do pionowego pęknięcia korzenia może dojść zarówno podczas pionowej, jak i bocznej kondensacji gutaperki (1). Do złamania korzenia dochodzi wówczas, gdy użyje się zbyt dużej siły podczas kondensowania ćwieków gutaperkowych. W badaniach in vitro wykazano, że wystarczy użyć siły ok. 2,5-3 kg, by doszło do pęknięcia pionowego korzenia, co jest sprzeczne z badaniami innych autorów, którzy wykazali, że aby doszło do VRF, potrzebna jest siła rzędu 15 lub nawet 17 kg (8). Niezależnie [...]
