Podniesienie dna zatoki szczękowej z jednoczasowym rozszczepieniem wyrostka zębodołowego w zaniku kości szczęki

U każdego z pacjentów wykonano zabieg według podobnego schematu: w znieczuleniu miejscowym (artykainą z adrenaliną) nacięto trapezowato płat błony śluzowej z okostną w rozmiarze odpowiadającym preparacji kostnej. Po odwarstwieniu błony śluzowej z okostną odsłonięto kość wyrostka zębodołowego. Następnie nożem piezoelektrycznym wycięto w przedniej ścianie zatoki szczękowej okno kostne, starając się nie uszkodzić błony śluzowej zatoki. Uzyskiwano w ten sposób dostęp do zachyłka zębodołowego (fot. 1a, 2a, 3a). Przy pomocy elewatorów ostrożnie odwarstwia się fragment kostny od błony Schneideriana. Należy zwrócić szczególną uwagę na brzegi kostne preparowanego okna, aby ich krawędziami nie przerwać ciągłości błony śluzowej zatoki szczękowej. Taka komplikacja pogarsza rokowanie samego zabiegu i procesu gojenia tworzącej się kości. Następnie błonę Schneideriana odwarstwia się od kości szczęki w pełnym wymiarze zachyłka zębodołowego zatoki (fot. 2d, 3b). Po zabezpieczeniu odpreparowanej błony śluzowej zatoki rozszczepiano wyrostek zębodołowy (fot. 1b, 2b). Prowadząc cięcie na szczycie wyrostka zębodołowego, należy rozseparować blaszkę przedsionkową i podniebienną. Opisany zabieg pozwala na implantację wszczepu śródkostnego w ubogi w tkankę kostną wyrostek zębodołowy. Uzyskujemy poszerzenie wymiaru poziomego z jednoczasowym wszczepieniem implantu zębowego (fot. 2c). Warunkiem pozostawienia wszczepu jest jednak jego prawidłowa stabilizacja.

W kolejnym kroku wypełnia się powstałą przestrzeń zachyłka zębodołowego zatoki materiałem kościozastępczym. Preparat ten stanowi substrat, na którym organizm wytwarza własną kość, potrzebną do prawidłowej stabilizacji w leczeniu implantologicznym (fot. 1c, 2e).

Zakończeniem procedury ...