Relacja centralna – droga do jednej definicji. Przegląd piśmiennictwa

Postępujące debaty nad uzyskaniem wspólnej definicji nie przynosiły rozwiązania. Wydana w 1960 r. przez amerykańską organizację Academy of Prosthodontics, zrzeszającą czołowych protetyków, druga edycja słownika Glossary of Prosthodontic Terms (GPT) podawała w sumie siedem określeń tego terminu (7). W 1966 r. Graber uznał, że relacja centralna to „niewymuszona, neutralna pozycja żuchwy, w której nie odchyla się ani w prawo, ani w lewo i nie jest ani w protruzji, ani w retruzji”. Specjaliści dziedzin stomatologii innych niż protetyka postulowali także własne definicje. W podręczniku periodontologii z 1968 r. Goldman i Cohen stwierdzili, że jest to „najbardziej dotylna relacja żuchwy do szczęki, z której można wykonywać ruchy boczne” (6). W 1973 r. Dawson przedstawił relację centralną jako „najbardziej dogórną pozycję, jaką kłykieć może przyjąć w dole stawowym” oraz sposób doprowadzenia do niej znany dziś jako rękoczyn Dawsona (8), a w 1975 r. Smith opisał ją jako „najbardziej dotylną pozycję żuchwy” (9). W 1977 r. Williamson i in. stwierdzili, że relacja centralna i oś hinge axis są tożsame, natomiast w 1980 r. Myers i in. zdefiniowali CR jako „najbardziej dotylną niewymuszoną relację żuchwy do szczęki w danym stopniu rozwarcia” (9). Gilboe w 1983 r. stwierdził, że to „pozycja najbardziej doczaszkowa z zachowanym kontaktem centralnej części krążka stawowego z powierzchniami stawowymi wyrostka kłykciowego i guzka stawowego” (11).

Sprawdź produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym dlaspecjalistow.pl.

Kolejne wydania słownika GPT przynosiły także następne definicje (przy czym w 1987 r. autorzy wydania piątego uznali, że „termin ten stanie się przestarzały”). W jego siódme...