Relacja centralna – droga do jednej definicji. Przegląd piśmiennictwa

Dążenie do jednej definicji

Rozbieżności między definicjami relacji centralnej wielokrotnie wskazywane były jako znaczące utrudnienie dalszego rozwoju metod leczenia dysfunkcji układu stomatognatycznego. W 2000 r. Jasinevicius i in. przeprowadzili badania na siedmiu wydziałach stomatologii na uczelniach w Stanach Zjednoczonych, aby określić, czy istnieje konsensus co do tego pojęcia. Przeprowadzono ankiety wśród kadry naukowo- dydaktycznej oraz wśród studentów czwartego roku stomatologii. Autorzy badania próbowali zidentyfikować, które definicje CR przekazywane są podczas zajęć oraz czy nauczyciele stosują te same definicje podczas zajęć z różnych przedmiotów. Ponadto studenci i pracownicy musieli określić sytuacje kliniczne, podczas których wykorzystuje się relację centralną. W rezultacie badań stwierdzono, że różnice w rozumieniu tego pojęcia pojawiały się nie tylko między uczelniami, ale także wśród kadry i studentów poszczególnych wydziałów. Niektórzy ankietowani nie byli też pewni, z której definicji faktycznie powinny były korzystać ich instytucje. Autorzy badania ostrzegali, że przy nacisku na rozwój stomatologii opartej na dowodach (evidence-based dentistry) studenci mogli być zdezorientowani co do definicji i metod rejestracji CR oraz jej związku z protetyką. Jasinevicius i in. zwrócili uwagę na potrzebę pilnego rozwiązania tych niespójności (13).

Z podobnymi postulatami wyszli Palaskar i in. w artykule opublikowanym w 2013 r. Wykazując rozbieżności między aktualnymi definicjami relacji centralnej, zauważyli, że większość z nich nie może być zastosowana w praktyce klinicznej. Definicje te związane są z wieloma częściami ciała, jak głowy kłykci, krążek stawowy, doły stawowe czy kształty wyniosłości stawowej, które są niewidoczne bez dodatkowych narzędzi obrazujących (1).

...