Relacja zespołu medycznego z dzieckiem – pacjentem stomatologicznym

Niezmiernie istotne jest, by terapeuta starał się opanować uczucie niepokoju u matki, niekiedy nawet przesadne, i potrafił wydobyć z jej emocjonalnego przekazu najistotniejsze informacje dotyczące stanu dziecka. Musimy mieć świadomość, że w rolę rodzica wpisana jest najwyższa troska o dziecko i nie możemy się dziwić postawom nadopiekuńczym, a raczej łagodnie przebudowywać emocje i nakierowywać je na współpracę z zespołem medycznym. Nie wolno ponadto zapominać, że dziecko pozornie zajęte zabawą, słyszy, co się wokół niego dzieje, a stąd tylko jeden krok do często popełnianego błędu omawiania stanu dziecka w jego obecności. Mały pacjent, nie będąc w stanie do końca zrozumieć treści przekazywanych informacji, buduje nieprawdziwy, lękotwórczy obraz własnej choroby (4).

Rutynowe procedury dentystyczne zalicza się powszechnie do nieprzyjemnych. Jak wskazuje Litt, tutaj nie sama sytuacja obiektywna, ale to, co człowiek w nią wnosi, ma duże znaczenie. O ile większość specjalistów twierdzi, że rutynowe procedury dentystyczne są bezbolesne, a nawet nudne – pacjenci generalnie postrzegają leczenie dentystyczne jako bolesne (5). U podłoża takich spostrzeżeń leżą zarówno cechy indywidualne pacjentów, np. wysoki poziom lęku – cechy, jak i awersyjne doświadczenia z poprzednich wizyt. Oczekiwanie na ból w sytuacji leczenia, kiedy pacjent wyłączony jest z możliwości werbalnej komunikacji z dentystą może spowodować uruchomienie sprzężenia zwrotnego między bólem i lękiem (stanem). A jak wiadomo, lęk – najsilniejszy niesensoryczny komponent reakcji bólowej – po przekroczeniu określonego natężenia może dezorganizować zachowania pacjenta, demotywować go do dalszego uczestnictwa w procesie leczenia, a tym samym, zaburzać przebieg relacji. Uwzględnienie tych, oczywistych z pewnością dla każdego dentysty, prawidłowości wydaje się niezwykle istotne dla budowania oczekiwań lekarzy względem swoich pacjentów, ocz...