Rola biologicznych czynników wzrostu w procesie gojenia okołoimplantowej kości
Wyróżniamy stabilizację pierwotną i wtórną – przy czym pierwotna ma charakter czysto mechaniczny, wynika z wklinowania się tytanowej śruby w tkankę kostną. Osiąga – według Albrekssona – najwyższy poziom tuż po zabiegu implantacji i obniża się z czasem na rzecz stabilizacji wtórnej (2-3). Stabilizacja pierwotna warunkuje rozwój i utrzymanie osteointegracji (4-5), natomiast stabilizacja wtórna polega na połączeniu się komórek tkanki kostnej – osteoblastów z zewnętrzną powierzchnią alloplastycznego wszczepu, czyli integracji z kością (6). Najbardziej istotny i wrażliwy dla pacjenta jest okres, w którym stabilizacja pierwotna powoli maleje, natomiast wtórna nie jest w stanie zapewnić optymalnego utrzymania implantu. Z reguły okres ten następuje w 3.-4. tygodniu po przeprowadzeniu zabiegu (7) i może skutkować rozchwianiem implantu (8-10). Osteointegracja wg prof. Branemarka oznacza bezpośrednie strukturalne i funkcjonalne połączenie pomiędzy żywą kością a powierzchnią nośną wszczepu znajdującego się w jej obrębie. Poza ingerencją w same implanty i sposób ich wprowadzania w celu poprawienia procesu integracji wszczepu z kością, naukowcy i klinicyści zajęli się tematem materiałów kościozastępczych, a kilkanaście lat temu kwestią komórek macierzystych w stomatologii i implantologii (11).
Właśnie materiały związane z regeneracją kości najbardziej poprawiają zarówno jakość gojenia się po zabiegu, jak i proces osteointegracji (12). Regeneracja kości jest fizjologicznym złożonym biologicznym procesem tworzenia się nowej tkanki kostnej (13). Materiały kościozastępcze można podzielić na materiały autogenne, czyli własne, które zawierają żywe komórki lub wszczepienne kościozastępcze, takie jak materiały allogenne, ksenogenne (heterogenne) lub alloplastyczne (sztuczne), czyli pozbawione żywych komórek. Materiały pochodzące od innego człowieka, od [...]
