Niedoceniona, lecz istotna rola wosków dentystycznych w procedurach dentystycznych

Pierwsze doniesienia na temat stosowania wosków w stomatologii sięgają początku XVIII wieku – używano wówczas wosku pszczelego do wykonywania wycisków pola protetycznego.

Przez kolejne lata wraz z postępem technologicznym uzyskano wiele różnych rodzajów mas woskowych dostosowanych do konkretnych celów. Obecnie znalazły one szerokie zastosowanie w protetyce stomatologicznej jako materiał pomocniczy w wykonawstwie plastycznego wzorca protez ruchomych, wkładów, koron i mostów, rejestracji zwarcia oraz do sklejania części protez przed naprawą.

Woski pod względem fizycznym są materiałami termoplastycznymi o stosunkowo niskiej temperaturze topnienia, niskiej lepkości w stanie stopionym oraz niewielkiej wytrzymałości mechanicznej. Natomiast pod względem chemicznym są to estry kwasów tłuszczowych lub alkoholi, zawierające w swym składzie węglowodory, wolne alkohole i kwasy, barwniki oraz olejki eteryczne. Materiały stosowane w laboratoriach protetycznych stanowią mieszaniny wosków naturalnych i syntetycznych, klejów roślinnych, tłuszczów, żywic oraz dodatków,które wpływają na ich konsystencję i barwę. Procentowa zawartość komponentów determinuje oczekiwane właściwości fizyczne wosków, które mogą różnić się między sobą plastycznością, twardością, rozszerzalnością cieplną, temperaturą topnienia i zestalenia oraz lepkością. Specyfika poszczególnych typów mas woskowych decyduje o ich zastosowaniu. Materiały, które wchodzą w skład wosków dentystycznych można podzielić na poszczególne grupy – szczegóły w tab. 1.