Sposoby natychmiastowego uzupełnienia braków zębów po ekstrakcji – przegląd piśmiennictwa

Warunkiem natychmiastowego obciążenia wszczepu jest uzyskanie dobrej, pierwotnej stabilizacji wszczepu w kości, czyli mechaniczne zakotwiczenie wszczepu w tkance kostnej bezpośrednio po jego wprowadzeniu (najlepiej, gdy szyjka i wierzchołek implantu są usytuowane w kości zbitej). Mechaniczna stabilizacja pierwotna jest po kilku tygodniach zastępowana stabilizacją biologiczną (stabilizacja wtórna, będąca wynikiem osteointegracji, czyli funkcjonalnego i strukturalnego połączenia implantu z tkanką kostną).

Czynnikami wpływającymi na osteointegrację są:

• ilość i jakość tkanki kostnej,
• technika zabiegu chirurgicznego,
• warunki okluzyjno-artykulacyjne,
• biokompatybilność, kształt i rodzaj powierzchni wszczepu (piaskowanie, wytrawianie kwasem, pokrycie plazmą tytanową lub kryształkami hydroksyapatytu przyspieszają osteointegrację).

Istnieje możliwość śródzabiegowej oceny gęstości i jakości tkanki kostnej. Ocena biologiczna polega na analizie stopnia krwawienia z łoża kostnego i wyglądu wiórów kostnych. Miąższowe krwawienie podczas nawiercania i wióry kostne nasączone krwią świadczą o obecności istoty gąbczastej (dobrze ukrwionej, ale też rzadszej kości), w której trudniej uzyskać stabilizację wszczepu. Brak krwawienia i suche, białe wióry kostne sugerują obecność zbitej, twardej warstwy kości, gdzie stabilizacja jest większa. Analiza mechanicznych właściwości tkanki kostnej wiąże się z oceną oporu kości podczas nawiercania i wkręcania wszczepu – im większy opór, tym twardsza kość.

Do oceny stabilizacji pierwotnej służy klucz dynamometryczny (mierzy wartość końcową podczas osadzania wszczepu w kości, wartości w N*cm) oraz urządzenie Ostell (pomiar magnetyczny zakresu drgań implantu w kości) – wartości 0-100 ISQ (