Sposoby trakcji podniebiennie zatrzymanych kłów szczęki – przegląd piśmiennictwa

Wyniki

Trakcję zatrzymanego zęba rozpoczyna się od zlokalizowania i przygotowania (np. chemicznego, mechanicznego) miejsca przyłożenia siły, czyli założenia zakotwienia. Może ono być:

1. śródkoronowe (wywiercenie kanaliku wzdłuż długiej osi zęba zatrzymanego i wprowadzenie zaczepu służącego do założenia wyciągu) [7],

2. przykoronowe (wklejenie zaczepu i zastosowanie sprężyn, łańcuszków elastycznych, ligatur drucianych),

3. przyszyjkowe (stosowanie pętli drucianej) [8].

Pierwszy sposób jest obecnie rzadko stosowany ze względu na inwazyjność – wkręcane piny mogą zranić miazgę, a po leczeniu konieczne jest natychmiastowe leczenie endodontyczne. Trudność sprawia również umieszczenie pinu wzdłuż długiej osi zęba ze względu na niewystarczające odsłonięcie chirurgiczne. Trzeci sposób (tzw. technika lasso) to metoda obecnie w ogóle niestosowana, bowiem polega na delikatnym skręceniu drutu wokół szyjki kła, co podrażnia tkanki miękkie i powoduje obszary zewnętrznej resorpcji i ankylozy w okolicy połączenia cementowo-szkliwnego [7, 9]. Obecnie najczęściej stosowana metoda trakcji podniebiennie zatrzymanych kłów polega na chirurgicznym odsłonięciu zęba i jednoczasowym wklejeniu zaczepu połączonego z łańcuszkiem oraz zastosowaniu słabej siły ortodontycznej w celu przesunięcia zęba do prawidłowej pozycji [10]. Zaczepem przyklejanym do szkliwa odsłoniętego zęba może być: pętelka (eye- let), zamek ortodontyczny, guziczek, magnes, haczyk typu monkey hook [11] lub stalowa ligatura wg projektu, który opracowali Mittal i wsp. [12].

Zatrzymane kły można sprowadzać do jamy ustnej za pomocą aparatów wyjmowanych bądź (częściej) apar...