Dwa przypadki ortodontycznego leczenia pacjentów z dysfunkcją układu ruchowego narządu żucia (URNŻ)

Streszczenie: W pracy przedstawiono dwa przypadki dysfunkcji URNŻ wyleczone prawidłowo nie tylko w kontekście okluzji, ale w ujęciu holistycznym. Celem artykułu było przybliżenie kolegom praktykom sposobów postępowania interdyscyplinarnego w złożonych sytuacjach klinicznych.

Słowa kluczowe: dysfunkcje URNŻ, wady zgryzu

Dysfunkcje układu ruchu narządu żucia (URNŻ) od dawna (od czasów Costena, 1934 r.) były domeną protetyki. Od kiedy jednak lekarze ortodonci zaczęli zakładać aparaty stałe pacjentom dorosłym, problem dysfunkcji zaczął być również problemem ortodontycznym. Od pewnego czasu obserwuje się, że wszechobecny stres, napięcia mięśniowe, lęk i parafunkcje dotykają również już 11-12-letnie dzieci, które tracą wskutek przeciążenia zdolności adaptacyjne i cierpią na objawy dysfunkcji narządu żucia w postaci napięciowych bólów głowy, patologicznego starcia dopiero co wyrżniętych zębów, przeskakiwania głów stawowych i trzasków w stawach skroniowo-żuchwowych (SSŻ).

Cel pracy

Celem pracy było pokazanie, jak ważne jest – u pacjentów z pełnymi objawami dysfunkcji URNŻ i obciążającymi ten układ nasilonymi wadami zgryzu – leczenie zespołowe.

Opis przypadku 1 – leczenie zgryzu otwartego całkowitego ze zwężeniem szczęki, III klasą szkieletową i wiotkością wielostawową

Pacjent, lat 16, trafił do gabinetu ortodontycznego z powodu trzasków w prawym stawie skroniowo-żuchwowym. Pacjent miał ustny tor oddychania, żuł nadmiernie gumę i obgryzał paznokcie; pokarmy rozdrabniał lewostronnie. Leczony był przez ortopedę z powodu wiotkości wielostawowej. Czy...