Postępowanie kliniczne w przypadku wrodzonego braku dwóch siekaczy żuchwy

Streszczenie: W pracy przedstawiono postępowanie kliniczne u pacjentki z obustronnym wrodzonym brakiem siekaczy żuchwy. Ten stan jest stosunkowo rzadki i zawsze wymaga dokładnego rozpoznania i planowania leczenia. Wybrana dla pacjentki strategia leczenia obejmowała zamknięcie przestrzeni poprzez protrakcję tylnych zębów żuchwy i zastąpienie brakujących siekaczy kłami. Ponadto omówiono problemy wynikające z takiego planu leczenia, takie jak okluzja chroniona przedtrzonowcami i rozbieżność wielkości zębów. W oparciu o przypadek przedstawiony w niniejszej pracy można wnioskować, że zamknięcie przestrzeni można uznać za skuteczne podejście terapeutyczne, pozwalające na uzyskanie zadowalających wyników funkcjonalnych i estetycznych.

Słowa kluczowe: siekacze żuchwy, brak siekaczy żuchwy, klasa II

Hipodoncja jest definiowana jako wrodzony brak jednego lub kilku zębów [1]. Cięższymi postaciami agenezji zębów są oligodoncja i anodoncja, charakteryzujące się odpowiednio brakiem więcej niż sześciu zębów i całkowitym brakiem zębów. Są one zwykle związane z innymi schorzeniami ogólnoustrojowymi, takimi jak: zespół Downa, dysplazja ektodermalna i zespół Ellisavan Crevelda [1, 2]. Istnieją cztery główne teorie dotyczące etiologii agenezji zębów; może być ona traktowana jako manifestacja trendu ewolucyjnego lub może być spowodowana czynnikami środowiskowymi albo ogólnoustrojowymi, takimi jak: uraz, stan zapalny, zakażenia kości szczęki/żuchwy czy też zaburzenia hormonalne [3]. Główną przyczyną może być czynnik dziedziczny lub rodzinny. Zaburzenia rozwoju spojenia żuchwy mogą powodować hipodoncję dolnych siekaczy i wpływać na tworzenie zawiązków zębów [3]. Brak siekaczy bocznych i centralnych żuchwy występuje stosunkowo rzadko; realnie, nie licząc trzeciego trzonowca, częstość występowania wro...