Wykorzystanie TAD w leczeniu pacjentki z zatrzymanym zębem 13 i dilaceracją zęba 12

Streszczenie: Wykorzystanie zakotwienia szkieletowego ułatwiło planowanie i sprawne prowadzenie leczenia skomplikowanych wad ortodontycznych. Praca prezentuje opis leczenia pacjentki z wadą
kl. II/2, zatrzymanym zębem 13 i dilaceracją zęba 12 z wykorzystaniem TAD zastosowanego jednocześnie jako zakotwienie bezpośrednie i pośrednie.

Słowa kluczowe: zakotwienie szkieletowe, miniimplanty, zęby zatrzymane, dilaceracja

Zakotwienie ortodontyczne, którego kontrola jest warunkiem skutecznej terapii, możemy określić jako opór stawiany przez ząb, grupę zębów lub inną jednostkę przeciwko ich niechcianemu przesunięciu. Jest ono wymagane w przypadku zamiaru przemieszczenia dowolnego obiektu i działa zgodnie z III zasadą dynamiki Newtona (1687). Na podstawie stosunku wielkości retrakcji siekaczy w relacji do protrakcji trzonowców możemy je podzielić na zakotwienie minimalne (C), umiarkowane (B) i maksymalne (A). W ostatnich latach, które przyniosły intensywny rozwój technik zakotwienia, stworzono nowe pojęcie – tzw. zakotwienia szkieletowego, oznaczającego sytuację, w której jednostka kotwiąca jest całkowicie nieruchoma w stosunku do sił przykładanych do niej w celu przesunięcia zębów, w przeciwieństwie do zakotwienia zębowego. Aby osiągnąć zakotwienie absolutne, początkowo wykorzystywano osteointegrujące się implanty śródkostne, umieszczone w obrębie wyrostka zębodołowego i mające na celu późniejsze uzupełnienie protetyczne braku zębowego lub poza nim i mające jedynie służyć leczeniu ortodontycznemu. Bezpośrednie zakotwienie z użyciem TAD (temporary anchorage devices) to sytuacja, w której siła potrzebna do przemieszczenia zęba (zębów) pochodzi bezpośrednio od np. elastycznego łańcuszka czy sprężyny NiTi połączonej z miniimplantem, pośrednie natomiast – gdy miniśruba stabi...