Wykorzystanie toksyny botulinowej w terapii uśmiechu dziąsłowego – przegląd piśmiennictwa

Streszczenie: Uśmiech dziąsłowy, czyli nadmierna ekspozycja dziąseł w trakcie uśmiechania się, stanowi defekt estetyki twarzy, który, choć nie zawsze wymaga leczenia, skłania wielu dotkniętych nim pacjentów do poszukiwania specjalistycznej pomocy. Wśród różnych metod leczenia tego schorzenia metoda polegająca na domięśniowym podawaniu neurotoksyny botulinowej jest postępowaniem minimalnie inwazyjnym. W pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa opisującego wykorzystanie toksyny botulinowej w terapii tego schorzenia.

Słowa kluczowe: uśmiech dziąsłowy, toksyna botulinowa, estetyka twarzy

Klasyfikacja uśmiechu, zaproponowana już w 1974 roku przez Rubina, wyróżnia trzy jego typy [1]. Uśmiech typu Mona Lisa cechuje się ostro uniesionymi kącikami. Uśmiech kłowy jest wywołany uniesieniem wargi górnej, eksponuje zęby przednie. Uśmiech typu całkowitej protezy eksponuje oba łuki zębowe. Uśmiech dziąsłowy, czyli nadmierna ekspozycja dziąseł w trakcie uśmiechania się, stanowi defekt estetyki twarzy, który, choć nie zawsze wymaga leczenia, skłania wielu dotkniętych nim pacjentów do poszukiwania specjalistycznej pomocy. Występowanie uśmiechu dziąsłowego jest zjawiskiem dotykającym 7% populacji męskiej i 14% populacji żeńskiej [2]. Wada lokalizuje się w odcinku przednim, w odcinku bocznym, obustronnie lub asymetrycznie – po jednej stronie łuku [3]. Redukcja nadmiernego ukazywania dziąseł oparta na procedurze z zakresu medycyny estetycznej często zwiększa poczucie własnej wartości u osób dotkniętych tym zjawiskiem [4]. Wśród sposobów niwelacji uśmiechu dziąsłowego metoda polegająca na domięśniowym podawaniu neurotoksyny botulinowej jest postępowaniem minimalnie inwazyjnym. Celem pracy jest analiza piśmiennictwa dotycząca wykorzystania toksyny botulinowej w terapii uśmiechu dziąsłowego.