Samoistne jednostronne wyrznięcie się kła ułożonego poziomo wzdłuż płaszczyzny strzałkowej

Dyskusja

Przedstawiony opis przypadku potwierdza słuszność usuwania przetrwałych zębów mlecznych, w tym wypadku kłów, w celu umożliwienia wyrznięcia zębów stałych [13, 14]. Po stronie prawej ekstrakcja kła mlecznego utorowała drogę, a jednocześnie umożliwiła zmianę położenia kła stałego i w efekcie na zasadzie samoregulacji jego wyrznięcie. Wydaje się interesujące, że po stronie przeciwnej kieł stały zmienił położenie tylko w niewielkim stopniu. Jedynym wytłumaczeniem tej sytuacji była obecność pierwszego przedtrzonowca w łuku. Usunięcie kła mlecznego spowodowało jego mezjalizację i częściowe zablokowanie miejsca dla kła stałego położonego poziomo wzdłuż płaszczyzny strzałkowej. Po stronie prawej usunięcie dwóch zębów mlecznych, kła i pierwszego trzonowca mlecznego umożliwiło zmianę położenia kła stałego. Potwierdza to teorię o konieczności usuwania w celu poprawy położenia kłów zarówno kła mlecznego, jak i pierwszego trzonowca mlecznego. Zastosowany w pierwszej fazie leczenia aparat ortodontyczny zdejmowany nie zabezpieczył odpowiednio miejsca dla kłów.

W sytuacji braku poprawy położenia kła po ekstrakcji zębów mlecznych właściwe jest zastosowanie metody ortodontyczno-chirurgicznej, tzn.: odtworzenie miejsca, naklejenie zamka podczas zabiegu chirurgicznego i kontrolowane pociąganie zęba do łuku [15]. W tak ciężkich przypadkach należy mieć na uwadze, że podjęte leczenie jest jedynie próbą i może zakończyć się ekstrakcją kła, o czym należy poinformować pacjenta. Niejednokrotnie długotrwałe leczenie może prowadzić do licznych powikłań: resorpcji korzenia, resorpcji wewnętrznej kła i/lub zębów sąsiednich, utraty żywotności zęba sprowadzanego czy wreszcie zniecierpliwienia pacjenta i spadku motywacji do dalszego leczenie (pogorszenie higieny) (Milberg, 2006; Becker, 2005).