Wpływ systemu Co-Jet na wytrzymałość połączenia cyrkonu ze szkliwem i z zębiną

Liczba aktualnie dostępnych na rynku systemów pełnoceramicznych jest dość duża, stąd wybór tego, który najlepiej spełni warunki wymagane w konkretnej sytuacji klinicznej, bywa często trudny. Jak wiadomo, w środowisku jamy ustnej uzupełnienia protetyczne są poddawane ciągłym obciążeniom, które mogą być przyczyną pęknięć, złamań lub „odcementowania” protezy stałej (1). Dlatego też w celu zapewnienia odpowiedniej trwałości konstrukcji protetycznej materiał, z którego jest ona wykonana, powinien mieć wysoką wytrzymałość mechaniczną. Na podstawie dostępnych badań wydaje się, że warunek ten najlepiej spełniają uzupełnienia wykonane na podbudowie z dwutlenku cyrkonu. W piśmiennictwie coraz częściej pojawiają się doniesienia (2, 3) sugerujące, że protezy stałe wykonane z dwutlenku cyrkonu nie wymagają kondycjonowania powierzchni uzupełnienia kontaktującej się z zębem filarowym, jak również, że można je osadzać nie tylko w sposób adhezyjny, lecz za pomocą cementów tradycyjnych. Dlatego celem podjętych badań było wyjaśnienie, czy kondycjonowanie powierzchni ceramiki cyrkonowej
ma wpływ na siłę wiązania ze szkliwem i z zębiną, ponadto sprawdzenie, czy cementy konwencjonalne zapewniają siłę połączenia dwutlenku cyrkonu z zębami filarowymi porównywalną z cementami adhezyjnymi.

Materiał i metody

Do badań użyto 280 bydlęcych siekaczy dolnych pochodzących od zwierząt trzyletnich. Ponadto wybrano siedem różnych pod względem właściwości fizykochemicznych oraz sposobu wiązania materiałów łączących podbudowę cyrkonową z tkankami twardymi zęba (tab. 1).