Zaburzenie wyrzynania zębów siecznych przyśrodkowych szczęki – opisy przypadków i przegląd literatury

Opis przypadków

Pacjent 1

Pacjent w wieku 7 lat zgłosił się z powodu braku oznak wyrzynania górnych zębów siecznych. Rodzic informował o wystąpieniu urazu około 1,5 roku wcześniej: wybite zęby mleczne 51, 61. W badaniu palpacyjnym ząb 11 był wyczuwalny; widoczne było także wygórowanie w sklepieniu przedsionka w okolicy rzutu korzenia zęba 21. Wykonano ortopantomogram (OPG), na którym stwierdzono zawiązek zęba 21 z nieuformowanym korzeniem, ustawiony brzegiem siecznym w kierunku otworu gruszkowatego (fot. 1). Po wykonaniu CBCT ustalono dokładne położenie zęba 21, stwierdzając skośne skierowanie jego korony do przedsionka i powierzchnię podniebienną znajdującą się bliżej przedsionka jamy ustnej (fot. 2). Zaplanowano leczenie aparatem do szybkiego poszerzania szczęki (ang. Rapid Palatal Expander, RPE) z haczykiem dla ligatury do sprowadzania siekacza. W znieczuleniu ogólnym wykonano zabieg chirurgicznego odsłonięcia zęba z jednoczasowym naklejeniem zaczepu ortodontycznego na podniebienną powierzchnię zęba 21. Po 6 i 12 miesiącach wykonano kontrolny radiogram przylegający, oceniając położenie sprowadzanego zęba. Czas sprowadzania prawego siekacza górnego do łuku wyniósł 1,5 roku. Po 2 latach od wprowadzenia zęba do łuku wykonano kontrolny OPG obrazujący dilacerację korzenia zęba 21 z zachowaniem akceptowalnego i dobrze rokującego stosunku długości korony do korzenia (fot. 3). Mimo nie do końca idealnej mikroestetyki (przebieg girlandy dziąsłowej nad zębem 21) efekt sprowadzenie tego zęba do łuku należy uznać za zadowalający (fot. 3a).

Pacjent 2

Pacjentka w wieku 13 lat zgłosiła się z powodu braku prawego siekacza górnego w jamie ustnej. Klinicznie stwierdzono obecność przetrwałego korzenia...